A15 had al lang strak lint van niet te hoge windturbines moeten zijn

Heerlijk regellandje is dit toch: alles prachtig dichtgetimmerd vol rechten, overladen door overleg. Waarmee iets bouwend voor elkaar zien te krijgen een hele exercitie wordt; bijna een knappe prestatie. Niks op tegen hoor, zo werkt een volwassen democratie en rechtstaat.

Waar ik heen wil? Naar de windturbines. Krengen die als ‘roterende messen’ – ooit een citaat van mijn 4-jarige nakomeling – boven alles en iedereen uitsteken richting het wolkendek op grote hoogte. Maar ook hard nodig om de wind van moeder natuur gebruiken voor elektra, boven de van grote diepte opgepompte olie. Meer dan gewenst voor de massa, meer dan ongewenst voor hen die er dichtbij wonen.

In de Betuwe komen ze na rijp beraad, het nodige overleg en de bijbehorende weerstand eigenlijk altijd langs de A15 terecht. Jaar in jaar uit was dat de uitkomst, ene schurk Poetin heeft de noodzaak louter extra aangetoond. Ook Tiel moet er nu serieus over nadenken. En natuurlijk komen ze dan ook weer langs die snelweg en goedererenspoorlijn uit, ergens tussen Wadenoijen en Tiel-West.

Wat was het – in retrospectief, met de kennis van nu – fijn en makkelijk geweest als die A15/Betuweroute over de gehele lengte al jaren geleden een windturbinecorridor was geworden. Van de Maasvlakte tot aan Zevenaar keurig op een rijtje om de 500 meter een turbine, niet hoger dan 150 meter; bij bewoonde gebieden nog een stukje lager. Herkenbaar beeld, esthetisch strakke rij, geen gedoe over tiphoogtes van 220 meter of nog meer. Maar Rivierenland heeft dan wél geleverd. Om tijd over te houden voor al die andere discussie over en protesten tegen bouwplannen, die dat verdienen omdat ze óf vermijdbaar zijn óf absolute noodzaak.