‘Dan roepen ze: hee, meneer Bor!’

Muziek is een passie van Gerrit Bor en het lukte hem er zijn vak van te maken. „Ik viel destijds met mijn neus in de boter. In 1970 werd de muziekschool opgericht. Ik had mijn studie nog niet klaar of ik kon al beginnen.”

Zowel kinderen als volwassenen uit Tiel en omstreken leerden bij Bor gitaar spelen. „De meesten kwamen hier helemaal blanco binnen. Les één was dan ook: hoe houd je de gitaar vast.” De een kwam een jaar om de basisbeginselen onder de knie te krijgen, een ander bleef liefst vijftien jaar op les.

Janus van Binsbergen, nu afdelingshoofd lichte muziek/ pop van De Plantage, kreeg les van Bor. „Sjoerd van der Zee heeft heel lang geleden ook les van me gehad. Die naam kom je nog wel eens tegen”, zegt de 61-jarige Tielenaar. Hoeveel mensen bij hem gitaar leerden spelen?

Diepe zucht. „Jeetje, dat moeten er honderden zijn geweest.” Met regelmaat loopt hij in de stad nog oud- leerlingen tegen het lijf. „Dan hoor ik ze roepen: hee, meneer Bor!”

Het aantal muziekleerlingen bleef door de jaren heen flink groeien. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig had de gitaar volgens Bor even een kleine dip. „ Maar dat maakt elk instrument hier wel mee.” Aan de elektrische gitaar, die kwam, zag en overwon, heeft hij zich niet gewaagd. Bor bleef akoestisch en klassiek. „Toen ik hier kwam was er nog geen popafdeling, ik heb er ook niet voor bijgeleerd. Mijn hart ligt bij de klassieke muziek.”

In ‘zijn’ lokaal 4 speelt hij voor het laatst een stukje. „Klinkt het goed? Ach, ik improviseer maar wat raak hoor.” Plantagedirecteur Karel Zwart blikt zaterdagmiddag terug. „Al die verbouwingen die je hier hebt meegemaakt, het stof, het gruis. De uitbreiding, de fusies. Heel veel leerlingen, heel veel voorspeelavonden, heel veel uitvoeringen.” Daarna zingen de Plantagecollega’s Bor letterlijk uit.

Dag Gerrit Bor, de zon gaat zwakker schijnen Dag Gerrit Bor, het feestgedruis wordt zacht Dag Gerrit Bor, op ’ t punt om te verdwijnen Er wordt aan jou nog lang met weemoed t’ruggedacht.