De rauwe werkelijkheid van ‘forever young’

Ksenia, goede vriendin van Anna, besluit met die zeven woorden het interview. Tegen de achtergrond van blauwe schermen die het politieonderzoek voor de buitenwereld verbergen, vertelt ze haar - nee, hun - verhaal. Hoe Anna en zij samen opgroeiden, elkaar alles vertelden, haar vriendin een vraagbaak was voor mode-advies, Dani ‘zo‘n vrolijk lachebekje’ werd als hij loskwam.

Wanneer zich een drama afspeelt zoals afgelopen week in Geldermalsen, ontkom je er als journalist niet aan je te verdiepen in de getroffen levens van mensen die je nooit hebt ontmoet. Via sociale media, mensen om hen heen, krijg je een beeld van wie ze waren, wat ze deden, waar ze werkten of naar school gingen.

De rauwe werkelijkheid is dat hoe meer de namen een gezicht krijgen, het besef indaalt dat ‘waren’ en ‘deden’ nooit meer ‘zijn’ of ‘doen’ worden. Dat is een groot deel van de mensen eigen, denk ik, die geleidelijkheid: hoewel je het eigenlijk natuurlijk al weet als de eerste bevestiging komt.

Forever young. Ik ken twee nummers met die titel: van Alphaville en Bob Dylan. De Alphaville-versie is, denk ik, deels ingegeven door het idee dat het leven elk moment afgelopen kan zijn - bedenk dat dit nummer tijdens de Koude Oorlog uitkwam. De song van Bob Dylan lijkt me te gaan over een ouder die hoopt dat een kind opgroeit tot een mooi, evenwichtig mens dat een lang en gelukkig leven leeft.

Hoe cru is het dat het allebei op verleden week van toepassing is: waar het ene is geschied, zal het andere nooit gebeuren.

Terwijl ik op de A15 rijd, terug richting burelen, klinkt tussen windgeruis en verkeerstumult zacht de stem van Marian Gold, frontman van Alphaville, door de speakers. Even denk ik weer aan Ksenia en dat wat zij ‘vreemd’ noemde. Anna was de laatste tijd erg bezig met ouder worden, vertelde ze. ,,Ze wilde haar jonge uiterlijk behouden.” En nu... ja, nu. Had je Anna en Dani zoveel meer een toekomst gegund zoals Bob Dylan bezong.