Een oase van rust met de geluiden van vogeltjes

In de krant lees je regelmatig dat die bliksemse thuisbezorgers in grote steden op pijlsnelle bikes (wat is er mis met ‘fietsen’?) voortdurend voetgangers van de sokken dreigen te rijden.

Die ellende hebben we niet in Rivierenland, simpelweg omdat een darkstore (waarom kan zo’n winkel niet gewoon een ‘bezorgmagazijn’ heten?) op het platteland niet rendabel is.

Als je over de dijk of in de uiterwaarden loopt te mijmeren over dit aspect van de plaatselijke economie, kom je al snel tot de conclusie: de Waal mag dan een logistieke en economische levensader voor ons land zijn, het gebied eromheen is voor het bruto nationaal product nauwelijks interessant. 

Toegegeven, in de uiterwaarden wordt nog op grootvaderlijke wijze aan extensieve veeteelt gedaan en een kleine loonwerker oogst er tweemaal per jaar onbekommerd hooi, maar veel economische impact zal dat allemaal niet hebben.

Ik houd wel van die gezapigheid. Je associeert het met stilte, met leegte, met rust en op mooie zomerdagen zelfs met het goede leven in zuidelijke streken. La dolce vita, zoals de Italianen het noemen. 

Wie van die rust kan genieten, krijgt vanzelf het onbezorgde gevoel dat de wereld aan de oevers van de Waal altijd wel z’n gangetje zal blijven gaan. Kennelijk ben ik niet de enige die Rivierenland zo ervaart.

Onlangs schreef de Gazet van Antwerpen over Heesselt - of all places! - dat het wel Zuid-Frankrijk lijkt: ‘een échte oase van rust, met de geluiden van vogeltjes, koeien, paarden en lammeren als enige vorm van straatlawaai’. 

Geen straatlawaai en geen flitsbezorgers - je zou er haast het zwitserlevengevoel van krijgen.