Het zal die man niet boeien wie er op die stoelen komen te zitten

Ik wil nog zeggen dat ze niet voor ons zijn, maar hij loopt fluitend de deur alweer uit. Wat doet het er ook toe, bedenk ik me. Het zal die man niet boeien wie er op die stoelen komen te zitten of waar ze komen te staan. Ik wilde gewoon trots kunnen vertellen dat mijn dochter en haar vriend een huis hebben gekocht.

Nu, in deze moeilijke huizentijd, is het ze gelukt een pareltje te vinden waar zij de gelukkige eigenaren van gaan worden, in het dorp waar ze opgroeide, 300 meter van ons huis af. Wat een cadeau! 

Vanaf het moment dat het bod werd geaccepteerd, gaan vele gesprekken over hypotheken, welke kleur op welke muur, lampen die gekocht moeten worden en talloze andere huisgerelateerde zaken. 

Er wordt ons om raad gevraagd, die ze soms aannemen en net zo vaak niet. Precies zoals het hoort, als je steeds verder het volwassen leven instapt.

,,Pap en mam, mogen we een fauteuil bij jullie laten bezorgen? Dan weten we zeker dat hij er op tijd is.” ,,Natuurlijk! Dat hoort bij ouderlijke vanzelfsprekendheid”, grappen we. Al wisten we toen nog niet dat er ook eetkamerstoelen, een dressoir en 39 pakken laminaat zouden volgen. 

Ons huis is een tijdelijk pakhuis. We krijgen schema’s door met welke dagen we vrij moeten houden en onze taken ten tijde van de verhuizing. Van dat alles genieten we: op hun toekomst!

Als we buiten staan en opmerken dat je hun huis vanaf het onze nét niet kan zien, zegt mijn dochter ineens: ,,Verdrietig hè, mam, als jij hier was gaan staan en ik voor ons huis, had Jorrit zelfstandig in zijn rolstoel naar ons kunnen komen...”