Hoe de kille buitenlucht toch voor warmte kan zorgen

De verlaten uiterwaarden lagen er net zo grijzig bij als de lucht erboven was. Op de leikleurige Waal voeren een paar schepen stroomop- en afwaarts. Het grauwe decor wekte de indruk dat de wereld rond de rivier knarsend tot stilstand was gekomen.

Elke kleur was verdwenen. De uitdrukking ‘vijftig tinten grijs’ kreeg op deze dag, kortom, een nieuwe betekenis.

’s Zomers loop ik graag lange stukken langs de rivier. Er is altijd wat te zien. Een valkje in de lucht, ganzen die opstuiven, jongvee in de wei dat dommig een passerende boot nastaart.

Maar ’s winters heeft een wandeling langs of over de Waaldijk een andere, veel praktischer functie. Dan zorgt de kille buitenlucht paradoxaal genoeg voor warmte.

Dat zit zo: mijn werk bestaat hoofdzakelijk uit het tikken van teksten voor kranten en boeken. Daarbij zijn het soms urenlang alleen mijn vingers die bewegen. Ja, en mijn oogleden natuurlijk: daar knipper ik soms mee.

In een huis waar ’s winters overdag de verwarming uitstaat, krijgt een mens het na anderhalf uur stil zitten vanzelf koud. Dan heeft een korte wandeling door de miezerregen of in de vrieskou een weldadig effect.

Als je na een kwartier of een half uur vanuit de kille buitenlucht weer in huis komt, voelt 16 graden namelijk best warm aan en kun je zo weer een uur of anderhalf achter je computer zitten zonder het ondraaglijk koud te krijgen.

Zo deed ik het al voor de Russische inval in Oekraïne, vooral om de gasrekening niet al te veel op te laten lopen, maar deze winter doe ik het ook uit thermostaatsolidariteit: solidariteit met de mensen zonder gas of stroom in Oekraïne.