Personal trainer is in opkomst: ‘De mindset, daar ben je als trainer voortdurend mee bezig’

Stoppen met roken, nieuwe vrienden zoeken of, in coronatijd, werken aan je lijf en gezondheid. Heel wat mensen starten het nieuwe jaar met goede voornemens. Steeds vaker doen ze daarbij een beroep op een personal trainer. Bij wie moet je zijn en waar moet je op letten? Wout Kist (62) uit Beusichem, met ruim dertig jaar trainerservaring een rot in het vak, geeft tekst en uitleg.

Google ‘personal trainer’ en de hits spatten van je beeldscherm. Keus te over in Rivierenland. Je ziet trainers met meer dan vijf, zeven en tien jaar ervaring, maar meer dan drie jaar lijkt de norm. Volgens cijfers van de Kamer van Koophandel is het aantal personal trainers in de afgelopen vijf jaar meer dan verdubbeld. Dat komt mede doordat het geen beschermd beroep is. Iedereen kan een ruimte huren, klanten werven en aan de slag gaan.

Daar wringt de schoen, zegt Wout Kist. ,,Je werkt met mensen en moet heel goed weten hoe je iemand begeleidt en wat je iemand kunt laten doen en wat niet. Ik was zelf aan het trainen bij een sportschool en hoorde zo’n trainer een heel verhaal over voeding afsteken tegen zijn klant. Heel interessant, alleen klopte er niets van. Ook heb ik meegemaakt dat een vrouw bij wijze van versterkende oefening sit-ups moest doen, terwijl dat juist totaal niet goed voor haar was. Zoiets is jammer, je helpt iemand daar niet mee.’’

Kist heeft sinds 2004 met echtgenote Gerrie van Wirdum (55) een vechtsportcentrum in Beusichem: Vechtsportcentrum Wout Kist. Het aanbod bestaat onder meer uit lessen free fight, kickboksen, boksen, krachttraining én personal training. ,,Ik begon in 1990 met het geven van trainingen. Toen al deed ik persoonlijke begeleiding. Aanvankelijk leerde ik mensen zelfverdediging of hielp ik iemand zich te bekwamen in vechtsport. Eén op één gaat sneller dan een groepsles. Al vroeg kreeg ik mensen die om een andere reden persoonlijke aandacht wilden. Soms werden ze verwezen door een fysiotherapeut of arts. Of het waren ouders met een kind dat speciale aandacht nodig had.’’

In alle gevallen vraagt elk individu om een eigen benadering. Kist: ,,Het begint met een intake. Wat is je doelstelling? Dan maken we een plan en gaan we aan de slag. Meestal heeft het traject een open eind. De termijn is voor ieder verschillend. Natuurlijk blijven we peilen hoe de situatie is. Iemand die kampt met een burn-out en zich te buiten gaat aan vreetbuien kan anderhalf jaar bezig zijn. Een sporter die zijn zinnen heeft gezet op een zwarte band is wel drie jaar onderweg. Maar er zijn er ook die na vier of vijf keer prima in staat zijn hun eigen programma zelf te vervolgen of die overstappen naar een groepsles.’’

Veiligheid staat altijd voorop, benadrukt Kist. Zo worden de individuele trainingen in de meeste gevallen gedaan door Kist én partner/collega Gerrie van Wirdum. ,,Je hebt soms mensen die hun lijf slecht hebben verzorgd en nooit aan sport hebben gedaan. Dan moet je op alles voorbereid zijn. We hebben beiden EHBO en er is een AED in het gebouw. Training voor minderjarigen doen we sowieso met twee personen.’’

Voor het tweede jaar is in Beusichem naast de sportschool een buiten-dojo ingericht. ,,We mogen geen groepen draaien en evenals vorig jaar melden mensen zich voor privéles. We hadden een klant die zichtbare tegenzin had om bij min 8 graden te trainen. Omdat ik wist dat door corona zijn wintersportvakantie was geschrapt, zei ik: als je de volgende keer komt trainen, doe dan je dakkoffer op de auto. Dan lijkt het net alsof je gaat skiën. Dat vond hij best leuk en sindsdien was hij meer gemotiveerd. De mindset, daar ben je als trainer voortdurend mee bezig. Daarom doen we ook altijd aan nazorg. We bellen of appen altijd een paar dagen later: voel je je spieren? Gaat het beter? Het gaat om de persoon, hè. Niet om de trainer.’’