Rouw is een rotzak

Persoonlijk keek ik uit naar 2022. Niet vanwege het jaar, maar omdat ik wilde dat de maand december voorbij was. Waar het vroeger een feestmaand was, is het na het verlies van onze zoon een beladen maand geworden. 

Ook al probeer ik te doen of de feestdagen gewone dagen zijn, ik ontkom niet aan het extra beladen gevoel. Met oud en nieuw keken we een film door de klok van twaalf uur heen, om zo geruisloos als mogelijk het nieuwe jaar in te struikelen.

Iets té optimistisch dacht ik dat, ‘als december maar voorbij is’, wat verlichting zou geven. Helaas wist ik eigenlijk allang dat rouw zich niet houdt aan data of in je hoofd gemaakte afspraken. Rouw is een rotzak. Hij komt, lijkt soms even iets verder weg wanneer hij dat wil, om vervolgens weer pal voor je neus te staan.

Toch maakten mijn man en ik op nieuwjaarsdag een lijstje met dingen, die we zouden willen doen in de toekomst. Zo wilden we wat lichtpuntjes afdwingen voor het komende jaar of jaren. 

Er staan kleine dingen op. Zo willen we graag naar het Mauritshuis, een lezing van Manu Keirse bijwonen en meer fotoboeken maken van alle digitale foto’s die we hebben. Iets grotere wensen hebben we ook. Zo willen we graag een nachtje samen weg en misschien zelfs op een kleine vakantie. 

Het belangrijkste dat op het lijstje staat, is dingen ondernemen met onze dochter en de liefste naasten die de afgelopen tijd, en nu nog steeds, naast ons staan.

Deze week hebben we kaarten gekocht voor een toneelstuk. Over verlies weliswaar, maar toch. We proberen en we zoeken voorzichtig.

Zo struikelen we voort, 2022 in.