Ik ken althans een bedrijf waar achter het bureau van de baas een bordje hangt waarop deze spreuk te lezen is. 

Al verscheidene malen heb ik me afgevraagd wat hij ermee wil zeggen. En vooral: voor wie is deze boodschap bedoeld? Voor de klanten, om duidelijk te maken dat er nu eenmaal grenzen aan de beschikbare tijd zitten en dat ze dus niet moeten klagen als een opdracht een keer niet op tijd afgekomen is? 

Of is de tegeltjesspreuk bedoeld als aansporing voor het personeel, om als het nodig is wat langer door te werken om dringende taken af te ronden?

Misschien is dat wel het belangrijkste kenmerk van tegeltjeswijsheden: je kunt er qua betekenis en uitleg vaak alle kanten mee op. Behalve als er nog wat bij staat, zoals: ‘Een dag heeft 24 uur. En dan heb je nog de nacht’. Dan is de boodschap eenduidig een aansporing om nog even door te gaan met het werk. 

Maar zelfs dan kan de manier waarop je die tekst opvat, afhangen van andere factoren. Zoals het moment waarop je hem leest: in juni, als de nachten maar een paar uur duren, zet de nacht qua werk nu eenmaal minder zoden aan de dijk dan in december, wanneer de nachten lang zijn.

Vroeger haalde ik deze tegeltjeswijsheid ook weleens aan, vooral om mezelf te motiveren. Ik werkte graag ’s nachts, als het stil is, en was vanaf halverwege oktober dan ook een maand of vijf helemaal in mijn element. 

De laatste jaren werk ik, als het echt nodig is, nog weleens in de nachtelijke uren, maar ik ben erachter gekomen dat er een groot nadeel aan de winter kleeft: maandenlang zijn de zomerse avondwandelingen over de dijk langs de Waal niet meer mogelijk.