'Het verhaal van koe Hermien heeft alles wat een goed verhaal moet hebben'
columnJe vraagt je af of Steven Spielberg nog wel scherp is. Het filmscript hoeft niet eens gemaakt te worden, het heeft zichzelf al geschreven. Je ziet de trailer zo voor je. Blinkende messen in het slachthuis. Donkere beelden van boeren, de pet op één oor, die koeien in de stromende regen een veewagen injagen. De ontsnapping. Een zware voice-over die iets zegt over 'a cow with a mission'. Appeltje, eitje. Kaskrakertje.
Delen per e-mail
Het verhaal van koe Hermien heeft alles wat een goed verhaal moet hebben: dramatiek, voor- en tegenstanders, een buitengewoon verhaal, een aantrekkelijke hoofdpersoon. En een happy end.
Een week of zes geleden ontsnapte het dier, op weg naar Eibergen, en sindsdien scharrelt het rond in de bossen rond Lettele. De Partij voor de Dieren maakte donderdag bekend dat Hermien een plek in een rusthuis voor koeien krijgt. Er is 48.000 euro ingezameld. Via cowfunding. Je zou ze makkelijk kunnen weghonen, die cowfunders. Een koe wordt biefstuk, worst en suddervlees - het is niet anders.
Zinloos
Eén koe gered, 2.096.499 niet. Hoe zinloos kon een actie zijn?
Je zou ze om hun hoorns kunnen slaan met de grote getallen, met al die koeien die níet wisten te ontsnappen aan hun plekje in de supermarkt. Ik kende al die aantallen ook niet mijn hoofd, maar het Centraal Bureau voor de Statistiek wel. Per jaar worden in Nederland meer dan twee miljoen koeien geslacht. Of om precies te zijn: 2.096.500. Dat zijn er per dag bijna 6.000, 40.000 per week. En dan vergeten we voor het gemak die 15 miljoen varkens, 500.000 schapen en 574 miljoen kippen die jaarlijks via de messen van de slagerijen op ons bord belanden.
En dus vroegen de voorstanders van de veesector spottend: als Hermien gered moest worden van de vleeshaken, waarom dan niet al die miljoenen andere dieren? Waar bleven de blokkades van de slachthuizen? Eén koe gered, 2.096.499 niet. Hoe zinloos kon een actie zijn?
Koeienrusthuis
Terechte vraag. En een beetje potsierlijk is het ook wel, een koeienrusthuis op het Friese platteland. Een druppel op een gloeiende plaat heeft meer effect. Toch is dat niet het hele verhaal. Het waren niet de minsten die bezweken voor de charmes van een vrije koe. Mr. Pieter van Vollenhoven schaarde zich in het koor van bewonderaars.
Want hoe goed we de slachthuizen ook verbergen, en hoe zorgvuldig we ook wegkijken, iedereen kent het lot van dieren. Uiteindelijk is het verhaal van een uitgebroken koe vooral een confrontatie met het ongemak in onszelf.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
column Als je als politicus van een nieuwe partij niks zegt, kan er ook niks misgaan
Toen de PVV acht jaar geleden voor het eerst meedeed aan de Gelderse verkiezingen, mocht geen van de kandidaten met de pers praten. Alleen lijsttrekker Marjolein Faber genoot het privilege de standpunten van haar partij uit te dragen. -
PREMIUM
Column Ik kon het CDA niet meer volgen
John Berends werd afgelopen week officieel de nieuwe commissaris van de Koning in Gelderland. Bij zijn eerste toespraak zei hij dat hij meer wil gaan luisteren naar de stille middengroepen die we niet horen, zei hij. Heel verstandig, dacht ik. Afgelopen week publiceerde de Volkskrant een goed stuk over die stille middengroepen met de kop: de gewone Nederlander is helemaal niet boos. Zouden ze het bij het CDA ook in de gaten hebben gekregen? -
PREMIUM
COLUMN Ich glaube mein Schwein pfeift!
So sind wir doch nicht verheiratet!, dacht ik toen ik las over het besluit van het Lorentz Lyceum in Arnhem om geen Duits meer te geven op het vwo. Daaraan kon je meteen zien dat ik geen Duitser ben. Een Duitser zou gedacht hebben: Ich glaub’ mein Schwein pfeift! -
PREMIUM
Column Rob Berends Geen roedel kamelen, of een nootmuskaatplantage van absurde omvang. Nee, Cornielje krijgt een ecoduct
Als er in het buitenland een gouverneur afscheid neemt, wordt hij overladen met cadeaus. Hij krijgt een eiland voor de kust, een roedel kamelen misschien, of een nootmuskaatplantage van absurde omvang. Vroeger werd er nog wel eens ergens een complete stad naar zo’n type vernoemd. Of een provincie. -
PREMIUM
Column Wie wilde Tante Mien opsluiten om het eten van haar welverdiende gehaktballetje?
Omdat ze ook bij het CDA denken dat ze met de tijd mee moeten gaan, hebben ze er de stelling van de dag op hun Facebook-pagina. Afgelopen woensdag luidde die als volgt: ‘Een stukje vlees eten is geen misdaad.’
-
PREMIUM
column Rob Berends Achterlijk volk met barbaarse ideeën
Ergens op zaterdag begon het voorzichtig te broeien, een dag later smeulde het al en maandag sloegen de vlammen uit. De Nashville-verklaring, waarin orthodox-christelijk Nederland zijn positie tegenover het huwelijk, seks, homo’s en transgenders bepaalde. Het bleek een akelige tekst, waarin de ondertekenaars nog een keer uitlegden dat God toch echt een hekel aan homo’s had. -
PREMIUM
Column We moeten naar de Achterhoek toe
We moeten met zijn allen naar de Achterhoek toe. Althans: als je er niet al woont. Dan hoeft het niet. Maar alle anderen zijn van harte welkom, roepen de hoge omes en tantes uit de Achterhoek ons al een tijdlang toe. De leegloop van de Achterhoek moet een halt worden toegeroepen. Het kan zo niet langer. De Achterhoek moet het kloppend hart van de maakindustrie worden, topondernemers zat. Deze week vond het pleidooi eindelijk enige weerklank buiten de Achterhoek zelf; EenVandaag wijdde er een fijne reportage aan. -
PREMIUM
column rob berends De waarheid is een onwelkome gast
2018 was het jaar waarin de waarheid voor een dichte deur kwam te staan. Altijd al was de waarheid een onwelkome gast, een collectant die aanbelt bij het vallen van de avond, juist als de aardappelen afgegoten moeten worden. Maar zo verkild als dit jaar was zijn ontvangst niet eerder. Machteloos moest hij toezien hoe zijn aartsrivaal, de leugen, als een held werd onthaald en handenschuddend binnen werd genood.
