Ik ben opgegroeid in de tijd waarin het CDA een groot mysterie was. Je kon ernaar kijken, maar wat er binnen gebeurde wist je nooit. Die CDA’ers zaten als in een auto met spiegelglas. Zij konden wel naar buiten kijken, maar jij niet naar binnen, hoe lang je ook bleef turen. Als er ooit onrust was, kwam je het niet te weten. Waren er al opstandige elementen dan was er altijd wel een bedaarde partijbaron die ze tot kalmte wist te maken.  

Nu zijn de opstandige elementen zelf partijbaronnen geworden, het CDA is de nieuwe PvdA. Daar gingen ze altijd al rollebollend over straat, bestookten ze elkaar met brieven, oproepen en pamfletten, en waren ze pas tevreden als iederéén amechtig hijgend en gehavend op de grond lag.