Over het belang van ponyweitjes en glooiende graslanden

Al eerder was een ponyweitje, iets verderop, ten prooi gevallen van de vooruitgang. Er was een parkeerplek voor in de plaats gekomen. Mijn vriend schreef: ‘De veranderingen gaan rap en de sfeervolle plekjes worden opgeofferd. Dat ponyweitje had pollen, te hoog gras en zo’n vaalblauw stalletje van half scheefgezakte planken. Landschap dat geleefd heeft.’

Hij raakte me met zijn woorden; ik ben een groot liefhebber van vergane glorie, van afgebladderde landhuizen, van half scheefgezakte planken, de achterkant van de stad. Weinig mooier dan met de trein langs de achtertuinen van huizen te zoeven, en te zien wat mensen aan het zicht wilden onttrekken. Een stad zonder verborgen plekjes, zonder mysterieuze hoekjes die van niemand zijn, is een stad zonder ziel.