Ooggetuigen granaatinslag 20 maart 1945 in Den Bosch melden zich: Anna kom gauw, Dien ligt op straat

Riet van Hoeflaken heette nog Riet van den Bosch op 20 maart 1945 en was twaalf jaar oud. Inmiddels is ze bijna 87, maar met een scherp geheugen.  Eén van de namen van de slachtoffers heeft alles weer haarscherp op haar netvlies teruggebracht:  Arnoldus Peters. Nolleke noemde ze hun volle neef die 31 jaar oud was. Maar niet alleen Nolleke stierf. Twaalf dagen later was het Tante Dien, de zus van Nolleke, die alsnog bezweek aan de verwondingen. ,,Omdat zij niet al op 20 maart is gestorven, is haar naam niet gekoppeld aan deze inslag", zegt Riet. 

Gedetailleerd vertelt ze over deze zwarte dag in 1945. ,,Omdat mijn vader te werk was gesteld in Duitsland kregen we sinds de bevrijding geen geld meer. Mijn moeder moest dus vaak gaan werken, terwijl ze 7 maanden zwanger was. Daarom paste mijn tante Dien geregeld bij ons op mij en mijn zusje Betsie die toen 2 jaar was. En ze nam dan Nol altijd mee, die was zwakbegaafd. Ons huis stond in de Lange Tolbrugstraat, in de Pijp.”

,,We waren de hele dag met duizenden mensen op de Markt geweest, vanwege het bezoek van Wilhelmina. Iedereen was echt in een feeststemming.  Mensen liepen in drommen dansend, zingend en gearmd terug naar huis. Ook door onze straat allemaal in de richting van het kanaal. Moeder zei op een gegeven moment nog: als dat maar goed gaat. Alsof ze een voorgevoel had. Tante Dien woonde zelf op het Sint-Janskerkhof en ze was met Nol bij ons komen kijken.  We waren altijd alert op granaataanvallen; je hoorde  in de verte eerst wat doffe ploppen en daarna gefluit. Dan moest je wegwezen. Toen ook. Moeder nam ons die middag mee naar huis, we schuilden op de trap. Op een gegeven moment kwam iemand aan de deur die riep: Anna kom gauw, Dien ligt op straat. Ik zie die beelden nog voor me. Er lagen tientallen mensen. Nol was op slag dood.”

Frans Rondel moest nog zes jaar worden op die bewuste dag. Zijn herinneringen zijn vooral gebaseerd op wat oudere broers vertelden. Ook Frans  speelde buiten toen de granaten in de Marktstraat vielen. ,,Wij hadden een groentezaak in de Marktstraat 11, woonden erboven. We speelden in de straat die nu achter Hotel Central ligt. Ik ben getroffen door scherven in mijn heup. Mijn moeder is ook geraakt en die was vrijwel meteen dood. Ze heeft alleen nog geroepen tegen mijn vader: Berhard, waar is Franske?”

Nou Franske lag zeker een week op sterven in het nabijgelegen Groot Ziekengasthuis.  Zo goed en zo kwaad als het kon werd hij geopereerd en opgelapt. Door de verwondingen was zijn ene been 16 centimeter korter geworden. ,,Ik heb er nooit last van gehad, heb ook altijd kunnen sporten.”