Hij durft de bewering wel aan. Iedere topsporter denkt, als hij of zij voor het eerst op het podium staat bij een groot kampioenschap, terug aan de eerste schreden in de sport. ,,Dat zijn de momenten dat je als sporter denkt: waar kom ik vandaan, waar heb ik ook alweer die eerste maar o zo belangrijke stapjes gezet? Wat als die vereniging mij niet had gefaciliteerd, wat als daar geen vrijwilligers klaar hadden gestaan om onze wedstrijden te begeleiden, om de kantine te beheren, om de club draaiende te houden? Wat als ik daar niet die leuke trainer had getroffen?’'

De vragen stellen is ze gelijk ook beantwoorden. Wennemars: ,,Zonder een bloeiend verenigingsleven zouden we in Nederland nergens zijn. Dan speelden we geen rol van betekenis op de Olympische Spelen. Maar, en dat is minstens zo belangrijk, dan zouden we er qua gezondheid ook een stuk minder goed voorstaan. Bovendien had een groot deel van ons dan een belangrijk deel van de opvoeding gemist, want juist bij de club leer je al jong wat bijvoorbeeld gemeenschapszin is.’'

,,Ik heb zelf zoveel opgestoken bij mijn eerste vereniging, IJsclub de Stokvisdennen in mijn woonplaats Dalfsen. Ik denk ook nog zo vaak terug aan mijn eerste echte trainer, Jan Wesselink. Mijn ouders hadden een boerderij en waren niet in de gelegenheid om een paar keer per week naar de ijsbaan in Deventer te rijden. Jan deed dat wel met ons. Die had ook een gezin, maar vond het prachtig om met een stel kinderen iedere keer dat ritje vanuit Dalfsen te maken. Hij had een enorme drive, veel energie. Vormde ons. Jan is echt een van die onbetaalbare krachten. Ik ben blij dat ik hem later trots heb kunnen maken.’'

Wennemars haalt met veel plezier herinneringen op aan de tijd dat hij als jochie zijn eerste stappen op het gladde ijs zette bij IJsclub de Stokvisdennen. ,,We hadden meestal maar een weekje ijs, of anders een paar dagen. Maar er gebeurde van alles. Was er een winter eens geen ijs, dan regelde mijn vader, die in het bestuur zat, een bus en ging de hele vereniging een dagje schaatsen in Deventer. Mijn moeder was er ook vrijwilliger, het clubleven is me met de paplepel ingegoten. Misschien dat ik er daarom, net als mijn broertje, zelf nu ook trainer ben.’'

De oud-wereldkampioen trekt dan, erkent hij, vrij snel toe naar de talentjes. Dat is de topsporter die nog in hem huist. ,,Maar ik zie erop toe dat ook de andere kinderen plezier hebben. Weet je, die kids maakt het helemaal niks uit of een ander bijvoorbeeld meer aanleg heeft, ze vinden het vooral leuk om met elkaar plezier te maken.’'

,,Als kind besef je natuurlijk nog niet hoe fijn het is om de dingen samen te beleven, om elkaar te helpen, om te merken dat je bij de club gewoon jezelf kunt zijn. Anders dan een ander misschien, maar onderdeel van het geheel. Later, toen ik voor de topsport koos en het aankwam op veel meer individualisme, realiseerde ik me pas echt goed hoe gaaf het was om de dingen samen te doen.’'

Juist dat houdt, volgens Wennemars, verenigingen ook in deze lastige tijd op de been. ,,We willen allemaal toch niets liever dan elkaar weer ontmoeten. Weer samen een balletje trappen, samen zijn. Je zult zien dat het clubleven straks weer helemaal opveert, dat we dat echt gaan waarderen. Het is mooi om te zien dat bij iedere vereniging wel een paar vrijwilligers nu al ‘warmlopen’ om de boel straks weer écht op gang te brengen.’'

Zelf kwam de topschaatser in coronatijd ook tot een inzicht: hij wil dolgraag ambassadeur van het verenigingsleven zijn.

,,Ik zag mijn generatiegenoot Pieter van den Hoogenband op tv bij Matthijs van Nieuwkerk. Hij is chef de mission van de olympische ploeg en kwam er praten over Tokio en TeamNL. Toen dacht ik: dat wil ik ook. Chef de mission zijn. Maar dan voor al die breedtesporters in Nederland. Zij krijgen niet zo makkelijk een podium om hun verhaal te doen, maar verdienen dat wel. In het clubleven, bij de schaatsvereniging of de korfbalclub of judoschool, daar zitten de echte, inspirerende verhalen.’'

Stem nu op jouw club via www.clubvanhetjaar.nl