5 sterren: het slotalbum van Vrienten, Kooymans en De Groot komt hard binnen

We zijn te oud om jong te sterven/maar te jong om dood te gaan. Hoewel er genoeg concurrentie is op Mist, is dit de mooiste zin van het slotalbum van Vreemde Kostgangers. Boudewijn de Groot zingt 'm, op een plaat die vol staat met meestal onbedoelde verwijzingen naar de trieste omstandigheden waaronder het trio tot stilstand is gekomen.

Mist is gegarandeerd de laatste plaat van dit gezelschap en die wetenschap kan een kritische luisteraar bij voorbaat mild stemmen, bijna als blijk van medelijden. Nu is dat het laatste waar de Vreemde Kostgangers zelf op zitten te wachten en ze hebben het ook totaal niet nodig. De dertien liedjes van Henny Vrienten, George Kooymans en Boudewijn de Groot hebben van zichzelf ruimschoots voldoende kracht om te overtuigen.

Natuurlijk komen bepaalde teksten nu wel harder binnen dan wanneer er niets aan de hand was geweest met het trio, dat sinds de dood van Henny Vrienten vorig jaar incompleet is en ook nog eens werd getroffen door de afschuwelijke spierziekte van George Kooymans. Zo hoort de luisteraar Vrienten zingen dat hij nog zoveel te doen heeft en tijd tekortkomt. En ook de woorden van Thé Lau uit De liefde kent geen tijd krijgen een extra lading uit de mond van Kooymans: als ik wist waar alles heen ging/ik zou het niet anders doen. En wat moet je voelen als Kooymans op de uptempo rocker Fender Strat zijn liefde voor zijn gitaren bezingt terwijl hij ze niet meer kan bespelen?

Het album staat bol van mijmeringen, nostalgie en beschouwingen, maar heeft ook een fijne lichtvoetigheid, die het duidelijkst doorklinkt in twee liedjes van Vrienten: Tijd tekort en afsluiter Zeg me. Nergens wordt het somber of slaat de weegschaal door naar te zwaar. Openingsnummer Mist is een fijn gearrangeerd lied met Vrienten in de hoofdrol. Aangenaam om naar te luisteren en zoals eigenlijk bij alle songs op de plaat is de muzikale begeleiding prettig en functioneel.

Zo kent de laatste plaat van Vreemde Kostgangers, begonnen in 2016, geen zwakke plekken en is het gezien het kwalitatief sterke aanbod lastig hoogtepunten te benoemen. Memorabel is zonder meer de breekbare stem van Kooymans op Hoe meer ik dichterbij kom, maar ook Ik speel gitaar mag niet onbesproken blijven. Het is een door De Groot voortdurend beheerst gezongen ballad, die tot een - nog steeds ingetogen - bloei komt wanneer Kooymans invalt met de laatste gitaarsolo die hij ooit speelde. Prachtig.

Bekijk hieronder onze video’s op het gebied van Show & Entertainment.