Bennie Jolink: Er zijn nog maar twee vijanden over in mijn leven

Bennie Jolink is boos. Zijn mail liegt er niet om. ‘Ik neem geen letter terug. Maar dit was eigenlijk de meest pure vorm van riooljournalistiek, zo hard mogelijk in de stront roeren in de hoop dat het erg gaat stinken’.

Het is niet te rijmen met ons afscheid. Zwaaiden en lachten we niet naar elkaar?
Ik antwoord dat ik een kritisch vraaggesprek wilde en wellicht ben doorgeschoten in Sven Kockelmann-achtige ondervragingen. Jolink ontdooit al rap. ‘Oké, dat van die stront en riooljournalistiek neem ik terug, het is waarschijnlijk overtrokken en typerend voor mijn soms nog altijd wat roekeloze taalgebruik’.

Later wordt me duidelijk dat dit Bennie Jolink is: zo scherp als een mes, dan weer zo zacht als een jongetje. Iets met stelligheid zeggen, om er naderhand op terug te komen.

Een kwartier later, weer mail: ‘Zullen we nogmaals afspreken? Licht ik dingen toe, eten we bij de Gouden Karper. Ik betaal’.