Het gezicht van Paul Gascoigne toen zijn droom uiteenspatte

Al tijdens de sliding gaan de armen verontschuldigend de lucht in. Het is de eerste helft van de verlenging bij Duitsland - Engeland, de halve finale van het WK in Italië, en Paul Gascoigne voelt de bui hangen. De Engelse spelmaker heeft zojuist Thomas Berthold bij de zijlijn tegen de vlakte getackeld in een uiterste poging de bal te spelen. Gascoigne was te laat, dat beseft hij zelf ook, vandaar ook dat die armen meteen de lucht in gingen.

Vlug gaat Gascoigne kijken hoe het met zijn slachtoffer gaat. Berthold blijft kermend met zijn neus in het gras liggen. Gascoigne werpt een voorzichtige blik richting de scheidsrechter en steekt voor de zoveelste maal beide handen schuldbewust in de lucht. Ik heb m’n lesje geleerd, smeekt hij met heel zijn lichaamstaal, ik zal het nooit meer doen. Spaar mij. Maar het is te laat. De bui die Paul Gascoigne al vanaf de sliding voelde hangen, valt als een regen aan dolkstoten over hem neer.

De scheidsrechter trekt de gele kaart, Gascoignes tweede van het toernooi en dat betekent een schorsing. Weg droom, weg WK-finale. De pijn op het gezicht van Gascoigne gaat door merg en been, constateert ook zijn bezorgde ploeggenoot Gary Lineker. Een mix van verdriet, boosheid en zelfverwijt, geblancheerd in een bad met tranen. Maar ‘Gazza’ herpakt zich en speelt verder een foutloze wedstrijd. Er wordt niet meer gescoord en de Duitsers winnen na strafschoppen. Geen finale voor Gascoigne, maar dus ook niet voor zijn ploeggenoten.