Zoeken naar een kleine sensatie in de wachtkamer
ColumnHet openbare leven speelt in ons leven een belangrijke rol. Zelf heb ik de neiging me zoveel mogelijk in het niet-openbare leven op te houden, want daar gebeurt ook genoeg, maar dat kan niet altijd. In het openbare leven zijn wachtkamers in ziekenhuizen en het openbaar vervoer het meest openbaar. Stadsparken natuurlijk ook, voetbalstadions en winkelcentra, maar dat zijn toch andere plekken voor openbaar leven dan een wachtkamer of het streekvervoer. Heeft ook te maken met vrijwilligheid en plezier. Daarvan is in een wachtkamer geen sprake. Je zit daar omdat het moet of dringend wenselijk is.
Delen per e-mail
Gisteren zat ik er weer. Ik schrijf ‘weer’ want het is, geloof ik, de normaalste zaak van de wereld dat je er in de tweede helft van je leven vaker bent dan in de eerste.
Nog steeds mis ik de tijdschriften, altijd oud en beduimeld, vooral die ‘de bladen’ worden genoemd waarin je kunt lezen hoe Gerard Joling in 2018 Kerstmis vierde. Ze zijn weg bezuinigd, bovendien heeft iedereen een telefoontje dat de hele tijd om aandacht vraagt.
Ik pak dat er niet bij, maar kijk een beetje rond, wat ik meestal doe als ik in het openbare leven ben. Graag neem ik daarvan wat mee naar mijn niet-openbare leven, een indruk, een kleine sensatie, iets hilarisch. Door al die telefoontjes wordt dat steeds minder.
Ik ben er een groot voorstander van me zo min mogelijk te ergeren, ook al is er veel aanleiding toe. Naast me zit een mevrouw die naar nare bloemen ruikt, aan een stuk door op haar telefoontje berichten verzenden en te lezen. Als een verpleegkundige haar naam roept, moet ze eerst even zo’n berichtje voltooien. Ik moet dan beseffen: dit is wat het is, er valt weinig anders van te maken. Laten!
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
column thomas verbogt Altijd als ik door Luik rijd, gelukkig niet vaak, denk ik aan die jongen
In mijn lagere schooljaren, niet zo lang geleden, maakte ik drie klassen een jongen mee van wie iedereen ontzettend gespannen werd, ook de onderwijzer. -
PREMIUM
Column Thomas Verbogt Aan de meeste verkleinwoorden heb ik een hekel. Prinsesjes! Bah!
Soms denk ik aan de laatste dagen van het jaar. Ik hoor bij de mensen die dan een beetje wegzinken in zachte melancholie en in die stemming gaan mijmeren over de gebeurtenissen van het bijna voorbije jaar. -
PREMIUM
Wat is er toch aan de hand met het geheugen van veel politici?
Eergisteren zette ik het praatprogramma Beau aan, want ik wist dat een deel van de uitzending gewijd zou zijn aan een prominent partijlid van D66 die zijn handen niet thuis had kunnen houden. Sigrid Kaag zou hierover iets verklaren. Gelukkig was ook politiek deskundige Floor Bremer er. Die legt alles immers streng en charmant uit. Ik keek en luisterde aandachtig. -
PREMIUM
COLUMN THOMAS VERBOGT Het stond er echt: Deze grote knoeperd is ongelooflijk veelzijdig
Altijd en overal lees ik alles wat me onder ogen komt. Als bij vrienden een gebruiksaanwijzing op tafel ligt, neem ik die even door, zonder dat ik weet voor welk apparaat die is. -
PREMIUM
Column Thomas Verbogt Je knikt van de zenuwen zo heftig dat het pasteitje van je bord dondert
In het rijtje mogelijkheden voor kerstgezelligheid zie ik ook staan de buitenlunch. Ik lees hier en daar uitgewerkte plannen: hoge tafels, terrasverwarming, overdekkingen. Goed bedoeld is het, veel mensen willen toch iets aan Kerstmis doen en blijkbaar lukt dat niet in klein gezelschap. Er zijn ook camperbezitters die met hun campers in een kring gaan staan, vuurtje in het midden, klaar is kerst. En dan natuurlijk ook een buitenlunch of buitendiner.
-
PREMIUM
Column Thomas Verbogt Zou ik een record willen verbreken?
In dagen vol grote problemen is aandacht voor kleine zaken belangrijk. Met grote aandacht lees ik bijvoorbeeld over een Fransman die zaterdagmiddag ruim 2,5 uur in een bad vol ijs bleef zitten. In Wattrelos was dat, in Noord-Frankrijk. -
PREMIUM
Column Thomas Verbogt Mensen vol popelende communicatie, ze zijn sterk in overbodige mededelingen
Er zijn mensen die altijd iets willen zeggen, ook als het écht niet hoeft, een commentaartje, meninkje, grapje. Of per se iets willen delen, meestal over het weer: ,,Stevig windje.’’ Meestal kun je er nauwelijks op reageren, ja, met ,,Zeg dat wel” of om een grapje luchtig lachen. -
PREMIUM
De meeste mensen keken beschuldigend omdat mijn mondkapje aan één oor hing
Zo nu en dan hoor je dat agenten door supermarkten patrouilleren om mensen die geen mondkapje dragen, op de bon te slingeren. Ik heb hier al eens bekend dat ik het niet erg vind om vanwege een kleine overtreding te worden bekeurd.
0 reacties