Zoeken naar een kleine sensatie in de wachtkamer

Gisteren zat ik er weer. Ik schrijf ‘weer’ want het is, geloof ik, de normaalste zaak van de wereld dat je er in de tweede helft van je leven vaker bent dan in de eerste.

Nog steeds mis ik de tijdschriften, altijd oud en beduimeld, vooral die ‘de bladen’ worden genoemd waarin je kunt lezen hoe Gerard Joling in 2018 Kerstmis vierde. Ze zijn weg bezuinigd, bovendien heeft iedereen een telefoontje dat de hele tijd om aandacht vraagt.

Ik pak dat er niet bij, maar kijk een beetje rond, wat ik meestal doe als ik in het openbare leven ben. Graag neem ik daarvan wat mee naar mijn niet-openbare leven, een indruk, een kleine sensatie, iets hilarisch. Door al die telefoontjes wordt dat steeds minder.

Ik ben er een groot voorstander van me zo min mogelijk te ergeren, ook al is er veel aanleiding toe. Naast me zit een mevrouw die naar nare bloemen ruikt, aan een stuk door op haar telefoontje berichten verzenden en te lezen. Als een verpleegkundige haar naam roept, moet ze eerst even zo’n berichtje voltooien. Ik moet dan beseffen: dit is wat het is, er valt weinig anders van te maken. Laten!