Met een select gezelschap waren we er getuige van. Tot ongenoegen van veel Tielenaren die het ook graag hadden gezien. Ik had netjes mijn mond gehouden. Dat was de afspraak. De nieuwe eigenaar van het complex had mij ook niet in hoeven lichten, maar hij deed het wel. Dat was de afspraak.

Ik begreep hem wel. Snel dat ding opruimen zonder pottenkijkers en de risico's die dat met zich mee brengt. Zo had hij eerder ook de bosschages op het terrein even opgeruimd onder het motto: 'het is een industrieterrein, geen natuurgebied.' Niet helemaal volgens de regels, maar ik kan het wel volgen. Het is een Rotterdammer volgens mij: 'niet lullen maar poetsen'.

Ze zouden een soort chemische reactie gebruiken om de toren te laten vallen. Geen explosieven, want dat was niet toegestaan. Het was wel een heel bijzondere chemische reactie. Klonk precies als een explosie, maar ik ben geen expert. 

Bleef hij nog staan ook die oude pijp, als een tijdbom zonder wekker.  'Ik ga wel even kijken', moet een onverschrokken kraanmachinist uiteindelijk gezegd hebben. In de kenmerkende schokkerige tred reed hij op de wankele pijp af. Het is maar een klein dingetje naast zo'n betonnen kolos. Met een paar tikjes van de pneumatische hamer viel hij dan toch, en nog de goede kant op ook.

'Ik denk dat er iemand opslag krijgt vandaag", zei een omstander droogjes. Dik verdiend, wat mij betreft.