Als het allemaal écht even tegenzit door corona, kun je altijd klagen bij de buurtwinkel

Daarna ging ik op huis aan om in de krochten van mijn keukenkastjes een vaal geworden exemplaar op te duiken – ik wil niet weten wat voor virussen zich dáár inmiddels op hadden genesteld.

Mijn chagrijn werd veroorzaakt door dat kutklotevirus dat werkelijk íédere makkelijke taak buitenshuis bemoeilijkt. Ik gaf mijn te retourneren pakketje af aan de winkelier en frummelde onderwijl aan mijn elastiekje, mijn afgeknelde linkeroor schreeuwde om een fatsoenlijke doorbloeding. De winkelier zuchtte. ,,Irritant hè, die dingen.” Daarmee wees hij ook naar zijn eigen spatscherm, net iets te hard, waardoor hij hem bijna van zijn gezicht sloeg. De doorzichtige beschermingsplaat stopte nu net onder zijn wenkbrauwen, alleen zijn ogen werden nog bedekt. Het zag er komisch uit. De tragiek van een pandemie. Lachen om iets waar je om wil huilen.