Op de middelbare brak ik uit de eenheidsworst waar ik in mijn kinderjaren in had gezeten. Ik kreeg een zwart vriendje, nam hem mee naar Loo, waar een oude man in de snackbar heel hard tegen ons ging praten – ‘want ik weet niet zeker of dat soort mensen mij verstaan’. 

Mijn vriendje haalde negens voor Nederlands dus wist in perfect geformuleerde zinnen uit te leggen dat het niet ‘verstaan’ maar ‘verstaat’ moet zijn, omdat ‘dat soort’ enkelvoud is.