Deze jeugdhulpverleners doen het anders, en worden daarvoor door jongeren beloond

,,Ik ben er al jaren zo gefrustreerd over.” Het komt uit de grond van het hart van Ine Aested-Madsen, als ze tegenover jongeren zit die zich inzetten voor stichting Het Vergeten Kind. De jongeren vierden, net als jaarlijks 3300 andere uithuisgeplaatste kinderen, in jeugdzorg hun achttiende verjaardag. Het is het moment waarop jeugdhulp meestal stopt. En kinderen dus van het ene op het andere moment op straat kunnen komen te staan, tot ontzetting van Aested-Madsen.

Het oud-Kamerlid nam uiteindelijk met haar man zelf maar jongeren op die nergens terecht konden, om later Tobas Jeugdhulp te beginnen. Bij die opvang in Zuid-Limburg laten ze jongeren pas los als ze écht op eigen benen kunnen staan. En zolang dat niet kan, blijven ze. Dat zorgde dat Aested-Madsen vrijdag, net als twee anderen, een Hartenhuis Award kreeg van Het Vergeten Kind.

En dat is niet alleen voor hulpverleners zoals Ine een bijzonder moment, maar ook voor de jury, die bestaat uit jongeren die in jeugdzorg zaten. Kenley keek vlak voor zijn achttiende verjaardag op straat nog waar hij zou kunnen slapen, omdat het maar niet lukte een geschikt onderkomen te vinden, terwijl hij nog niet klaar was om op zichzelf te wonen. Nu voert hij met andere jongeren als jurylid gesprekken over initiatieven om het beter te doen.

,,Ik kan me er nu voor inzetten om te zorgen dat er verandering komt, dat vind ik heel mooi. Natuurlijk denk ik als ik de verhalen van deze hulpverleners hoor wel even: ‘Wat als ik zulke mensen had gehad?‘ Maar ik vind het vooral enorm bemoedigend om te zien dat er licht is. Dat er initiatieven zijn om het anders te doen. Deze hulpverleners zien het kind, niet de regels.”

Zo ook die andere winnaar, Lucas Pinkse. Dat een van de bewoners van zijn gezinshuis niet mocht blijven toen ze 18 werd, ondanks een aanvraag voor verlengde jeugdhulp, zorgde dat Pinkse vol inzette om ‘zijn’ jongeren goed naar zelfstandigheid te begeleiden. En die ene bewoonster? Ook na haar achttiende bleef ze welkom in het huis dat ze gedwongen achterliet - voor haar reden om nu Pinkse te nomineren.

,,We zien dat hulpverleners buiten de lijntjes kleuren om kinderen tóch te helpen,” zegt Margot Ende-van den Broek, directeur van Het Vergeten Kind. En dat doet goed, maar kinderen zouden niet afhankelijk moeten zijn van zulke initiatieven om ook na hun achttiende goed opgevangen te worden. De petitie om onder meer te zorgen voor betere, uniforme regels, zodat goede opvang beschikbaar is voor álle jongvolwassenen is inmiddels meer dan 100.000 keer ondertekend. ,,We merken dat het leeft, dat mensen terugdenken aan hun eigen achttiende verjaardag.”

Die zou ook voor jongeren in jeugdzorg weer een echt feest moeten zijn, vindt ook jeugdbeschermer Marjan Varenhout. De jongeren die zij als jeugdbeschermer in Rotterdam Rijnmond gedag zegt, krijgen een brief vol herinneringen uit hun jeugd mee, aan de plekken waar ze woonden en de mensen die ze ontmoetten. Marjan zorgt steevast ook voor een cadeau. En haar telefoonnummer. Want wie de boomlange jeugdbeschermer van 1,94 meter nog wil spreken als volwassene, moet weten: Marjans deur staat ook dan nog open.

Als Varenhout haar award krijgt, houdt ze hem triomfantelijk in de lucht. ‘Trots’, vat ze samen, terwijl ze wordt toegejuicht door het team waarmee ze werkt. Pinkse benadrukt als hij de zijne krijgt nog maar wat beschroomd: eigenlijk draait het natuurlijk allemaal om de kinderen. En Ine? Die bedankt aan het einde van de uitreiking haar zus, die Ine opnam toen het op 13-jarige leeftijd thuis niet meer ging. Ine was 16, toen ze de sleutel van haar eigen woning kreeg.

Kijk onze nieuwsvideo's in onderstaande playlist:

Reageren kan onderaan dit artikel. Alleen reacties voorzien van een volledige naam worden geplaatst. We doen dat omdat we een debat willen met mensen die staan voor wat ze zeggen, en daar dus ook hun naam bij zetten. Wie zijn naam nog moet invullen, kan dat doen door rechts bovenaan op onze site op ‘Login’ te klikken.