Gingen we nu het stadspaleis rood-wit verlichten? Een huilend nijntje delen? 'Je suis Utrecht'?

Die ochtend had het nog even geregend. Maar toen trok het wolkendek open en liet de zon zich eindelijk zien. Dat is normaal het moment waarop de Utrechtse terrassen worden bestormd door het legioen levensgenieters dat iedere gelegenheid aangrijpt om zich te laven aan de lente, het bier en elkaar.

Toch bleven de terrassen leeg.

Rond een uur of drie oogde de stad alsof het een heel vroege zondagochtend was. De Neude was uitgestorven. De tafeltjes onder de warmtelampen, waar doorgaans bij ieder streepje zon om wordt gevochten, stonden er doelloos bij. De cafés hielden hun deuren gesloten, net als de grote winkelketens aan de Oudegracht. De Potterstraat, waar gewoonlijk een file van stadsbussen staat, lag er verlaten bij. De stilte, bij gebrek aan ronkende dieselmotoren, werd geaccentueerd door het unheimische geluid van rotorbladen die de blauwe lucht aan stukken hakten.