Mijn tien jaar jongere ik nog wat meer de stuipen op het lijf jagen

Als je mij dit toentertijd had verteld en zou hebben voorspeld dat ik zelfs in het bezit zou zijn van een Veense koopwoning, dan had ik je zeker in je gezicht uitgelachen. 

Aan de andere kant, als je mij had gezegd dat er anno 2020 geen enkele kroeg open zou zijn om dit jubileum ook daadwerkelijk te vieren, dan had ik vast net zo verbaasd gereageerd.

Niets zo onvoorspelbaar als het leven. En om mijn tien jaar jongere ik nog wat meer de stuipen op het lijf te jagen, komt er dit weekend een boekje uit. Over Veenendaal. Door mij geschreven. 

En dan geen handleiding over hoe je deze plaats zo snel mogelijk moet verlaten en verruilen voor een groter en spannender oord. Nee, een gids om je nieuwsgierig te maken naar dat wat Veenendaal allemaal te bieden heeft.

Want als corona mij één ding heeft geleerd, is dat om wat meer stil te staan bij je eigen omgeving. Om beter te kijken, te zoeken, te ontdekken. In de ratrace van alledag is het makkelijk aan mooie dingen voorbij te gaan en te zeuren over wat allemaal lelijk of stom is. 

Terwijl, als je de tijd neemt om een ander perspectief te kiezen, ga je ook daadwerkelijk andere dingen zien. Zaken die je misschien nooit eerder zijn opgevallen. Een krokodillenbushalte bijvoorbeeld. Of een trompetterengeltje.

In mijn hoofd hoor ik mijn jongere ik proesten. ‘Krokodillenbushalte? Doe mij maar krokodillen spotten in Australië!’
Laat ik haar maar niet zeggen, dat het grootste avontuur soms letterlijk om de hoek ligt.

Net als een pandemie.
Maar daar komt ze over tien jaar vanzelf achter.