Nooit meer vliegen: stiekem moet ik huilen bij de gedachte

Van drie weken India tot een weekendje Rome: zeker twee keer per jaar zat ik in een vliegtuig en was ik, vaak nog voordat we waren geland, alweer bezig met het plannen van een volgende trip.

Natuurlijk wist ik ergens wel dat het niet kon. Dat het absurd is dat je voor minder geld naar Warschau vliegt dan dat je de trein naar Maastricht pakt. Maar, zoals het gaat met alles dat makkelijk voorhanden is, de verleiding van het genot is vaak groter dan de wijze wilskracht.

Bovendien suste ik mijn geweten met argumenten als: ik eet al jaren vegetarisch, ik heb geen kinderen en koop altijd CO2-compensatie voor de vluchten die ik maak.

Maar je geweten sussen is iets anders dan de realiteit onder ogen zien. En die is dat we met z’n allen gewoon te veel vliegen. Nog steeds. Alle corona- en klimaatvoornemens ten spijt.

Ook deze voorjaarsvakantie vulde mijn tijdlijn zich met jaloersmakende plaatjes van blauwe zeeën, witte stranden en iconische wolkenkrabbers.

Maar terwijl ik mijzelf voorhield dat ik de afgelopen jaren prachtige vakanties heb gehad met de trein of dicht bij huis, popte diep vanbinnen ook een ander gevoel op: jaloezie.

Dat anderen wél gewoon naar New York of Thailand vliegen alsof er niks aan de hand is, en ik wéét hoe heerlijk dat voelt.

Nooit meer vliegen. Stiekem moet ik huilen bij de gedachte. En eerlijk gezegd denk ik ook niet dat dit de oplossing is. Gelukkig is het bijna verkiezingstijd.

Dus merk je dat je eigen ruggengraat wankelt bij al die mooie verre vakantieplaatjes? Stem dan op een partij die het vlugge genot bemoeilijkt. Zo doe je uiteindelijk én jezelf én je geweten én de natuur een plezier.