Het was een kans die ik niet kon laten liggen. Dat ga je niet meer meemaken, stemmen in een grote holle ruimte waar Veenendalers jarenlang hun boodschappen deden. 

Waar de spoken van koopjesjagers rondwaren om de stilgevallen roltrappen heen en waar woensdag twee stembureaus verdronken in een zee van beton en galm.

Was wel een tegenvaller dat ik het rode potlood niet mocht houden. Veenendaal is van de afdeling ‘weer inleveren en dan wassen wij het potlood voor de volgende bezoeker'. Nee, ik ben niet in de verleiding gekomen om het mee te nemen als aandenken aan de meest vreemde stemdag ooit.

Potloden slingeren er nog zat thuis. Les één voor sportjournalisten: ga op pad met een potlood en niet met een pen. Kwam ik ook achter, de eerste keer - in een grijs verleden als sportverslaggever - langs een voetbalveld in de stromende regen waar de aantekeningen in inkt al snel van het schrijfblok afdropen.

Een potlood kan beter tegen de regen. Overigens moest ik wel lachen toen ik las over het chagrijn van die Veenendaalse kiezer met een blauw GVVV-hart die moest stemmen met een rood potlood, de kleur van ‘vijand DOVO'. 

Zouden de sportverslaggevers bij GVVV met een blauw potlood op de tribune zitten?

Wat de vraag oproept waarom er nog steeds wordt gestemd met een potlood in de kleur van sommige politieke stromingen. Volgend jaar iedere stemmer een setje kleurpotloden meegeven in het stemhokje en dan zelf je eigen kleurtje kiezen? 

Het is maar een stemadvies.