Veenendaal is een stad, wen er maar aan

Het heeft me altijd verbaasd, die verbetenheid waarmee sommigen vast blijven houden aan het woord dorp. Vaak geboren en getogen Veenendalers. Of beter gezegd getogen Veenendalers want de meeste ‘Veensen’ kwamen ter wereld in de ziekenhuizen van Rhenen of Wageningen en - tegenwoordig - Ede.

De discussie laaide weer op bij het bericht dat het Museum Veenendaal voortaan door het leven wenst te gaan als Stadsmuseum Veenendaal. Nou hangt het natuurlijk af wat voor een definitie je aan het woord stad hangt. Als dat alleen plaatsen zijn die vroeger stadsrechten kregen, dan is Veenendaal inderdaad geen stad.

Maar die stadsrechten zijn al in de 19de eeuw afgeschaft. In Nederland heb je dan ook geen officiële steden en dorpen, alleen gemeenten.

Ik las ooit ergens een stadssocioloog die het verschil uitlegde tussen stad en dorp. In een stad wonen mensen dicht op elkaar en op pleinen en in parken kun je vreemden tegenkomen die veel van jou verschillen. In een dorp is meer gemeenschapsgevoel, want daar kom je vaker bekenden tegen.

Ik hoop niet dat mensen uit vrees voor het vreemde blijven drammen over het dorp Veenendaal. Met zijn bijna 70.000 inwoners is het natuurlijk gewoon een stad. Met torenflats en een theater, files en fabrieken, talloze kerken en culturen, treinstations en winkelcentra.

Is het een omgekeerd calimerocomplex? Of een nostalgisch verlangen naar het verdwenen tuinhek van de vader? Nostalgie is me verre van vreemd maar – spoilers – die tijd komt niet meer terug. Alles verandert voortdurend, of je het leuk vindt of niet.

Een stad een dorp noemen mag maar het is de ogen sluiten voor de realiteit.