Vrijheid van meningsuiting

De aanleiding is een conceptcolumn die ik heb geschreven. Een scherpe, al zeg ik het zelf, over een verschil van geloof en mening. Een gevoelig onderwerp ook, zeker in Veenendaal. Maar als columnist hoef je gevoelige onderwerpen niet te schuwen, toch?

We leven immers in een vrij land en in een vrij land moet je kunnen zeggen wat je vindt of denkt.

Het lastige is echter dat vrijheid van meningsuiting tegenwoordig vaak niet alleen gebruikt wordt om één kant van een verhaal te tonen, maar steeds vaker misbruikt om vooral jóúw verhaal te laten horen. Jouw stem ten koste van die van anderen. Een mening als monoloog in plaats van dialoog.

Nu is een column bij uitstek een plek waar de eigen mening eenzijdig zegeviert. Een podium waar messen worden geslepen, speldenprikken uitgedeeld en soms een verrassende nieuwe kijk op zaken wordt gegeven. Allemaal helemaal prima natuurlijk.

Daar zijn columnisten voor. Een beetje plagen, een beetje kietelen. Maar wat als het kietelen schoppen wordt? Trappen tegen schenen omdat ze toevallig in de weg staan van jouw opvattingen over het leven.

Is dat altijd gerechtvaardigd? Of de beste manier? Of maak je daarmee juist meer kapot dan je lief is?

Mijn antwoord op de gewetensvraag is: Ja. In een vrij land moet iedereen kunnen zeggen wat hij/zij/x vindt. De aanvullende vraag is echter: Moet je dit ook altijd willen? Woorden zijn een sterk wapen, daarom dienen ze zorgvuldig afgewogen te worden. Juist ook als columnist.

En uiteindelijk blijft misschien wel de meest wijze les, ook aan het begin van het nieuwe jaar: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.