Wie is de mol?

Meestal zien we alleen de molshopen, die hij maakt tijdens het graven van gangen. Toen ik onlangs weer molshopen zag, moest ik denken aan Teun van Rijn, een vrolijke opgewekte man uit het Zuid-Hollandse dorp waar ik ben opgegroeid. Veel mensen kenden hem alleen als Teun de mollenvanger.

Naast zijn werk als boerenknecht, werd hij ingeschakeld als er molshopen waren in een gazon of een stuk weiland. Hij zocht dan een gang op die naar het water liep en plaatste daarin een mollenklem. Tijdens zijn leven heeft hij op die manier tienduizenden mollen gevangen, vertelt zijn zoon, een gepensioneerde onderwijzer.

De mollen die hij ving, werden gevild en dan op een plank gespijkerd bij de kachel gezet. Deze drogende mollenvachten hadden een heel eigen indringende geur. Als de huidenkoopman een paar keer per jaar langskwam was het feest. In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw kreeg Teun voor een zomerhuidje 10 cent en voor een winterhuidje 20 of 25 cent en de kinderen kregen ieder een kwartje.

Eind jaren 60 steeg de prijs opeens naar een gulden voor een winterhuid. De mollenvachten bleken namelijk heel geschikt te zijn als binnenbekleding voor de pakken van ruimtevaarders. Als student Biologie heb ik Teun een keer heel blij kunnen maken met een bezoek aan het museum van Natuurlijke Historie aan de Raamsteeg in Leiden, de voorloper van Naturalis.

Het was hem tot zijn grote teleurstelling nog nooit gelukt om een witte mol te vangen, en daar in het museum lagen laden vol met witte en zelfs rode mollen. In het gastenboek schreven we onze naam. Doel van het bezoek: mollen.