De pas 17-jarige nummer 10 voetbalt met een ingewikkeld ogend apparaat achter zijn oor. De oplossing voor een aangeboren doofheid.

Vermeulen: ,,De eerste anderhalf jaar van mijn leven hoorde ik helemaal niets. Daarna ben ik geholpen door de moderne techniek. Ze hebben in het inwendige oor vlakbij het slakkenhuis een apparaatje aangebracht dat in verbinding staat met het uitwendige apparaat. Zo kan ik goed horen.”

Dat blijkt wel, want de vragen van het interview verstaat hij feilloos. ,,En tijdens het voetballen heb ik er totaal geen last van. Ik kan alles doen en ben niet bang dat er iets met de apparaten gebeurt.”

Ook daarin geven de feiten hem gelijk. Vermeulen is niet bang om een actie aan te gaan, en was dat ook niet nadat hij een paar keer stevig onderuit was gehaald. Hij was negentig minuten lang een van de uitblinkers in het voetballend toch al vaardige Angeren.

Zijn twee goals, nadat hij er vorige week al drie had gemaakt, waren de kers op de taart, al was de assist bij het achtste doelpunt, met het hoofd afgemaakt door Niels Kleijn, nog iets mooier. Kleijn, Rens Helsen en Matiz Garttener scoorden trouwens ook ieder twee keer.

,,In het begin van het seizoen speelde ik rechts op het middenveld en de laatste twee wedstrijden op tien en scoorde vijf keer. Volgende week komen er weer wat spelers terug, maar ik hoop centraal te mogen blijven spelen. Dat bevalt me prima.”

,,De technische aanleg heb ik van nature”, gaat hij verder. ,,Vanaf heel jong kon ik al aardig wat met de bal. Maar ik ben er natuurlijk nog lang niet. Vandaag ging het lekker, maar dat moet ook gebeuren in zware potten tegen sterke tegenstanders. Mijn doelen zijn een belangrijke speler voor Angeren worden en promoveren. Daarna zien we wel verder.”

Vermeulens bescheidenheid is terecht, want hoe fraai de Angerense doelpunten grotendeels ook waren, de tegenstand van OSC was wel erg mager.

Dat vond de Oosterhoutse trainer Jeffrey Leiwakabessy ook: ,,We waren hier niet met het idee dat we wel even gingen winnen, zo realistisch zijn we wel. Maar van de manier waarop we verloren hebben ben ik behoorlijk ziek.”

,,Je moet tegen een betere tegenstander wel je tanden laten zien”, gaat hij verder. ,,Dat heb ik in deze wedstrijd niet gezien en dan wordt het inderdaad een lange, lange en zware middag. En dan zeg ik niet dat ze moeten gaan schoppen, maar wel een paar procent meer richting de grens. De tegenstander moet weten dat je er voor wilt knokken.”

,,Maar goed, de groep is ook wel heel erg jong. Eén dertiger en de rest is onder de 24. We hebben nu twee weken om weer fris in het hoofd te worden en scherp te beginnen tegen Aquila, want dat is wél een van de teams waar we punten tegen moeten halen.”

Blijft de vraag wat de man die bij profclub NEC de koosnaam ‘Leiwa’ kreeg, als trainer in de vierde klasse doet. ,,Ik ben heel blij dat ik bij OSC de kans heb gekregen”, zegt hij zelf.

,,Lekker dichtbij huis en bij mijn zoontje Santino die bij OSC onder 15 voetbalt. Natuurlijk heb ik de ambitie om hogerop te komen. Uiteindelijk wil ik bij NEC terecht komen. Maar ik ben niet te beroerd om laag te beginnen om hoog te kunnen eindigen.”