Wat staan er toch een hoop kromme bomen; en de rechte vallen om

Bomen vielen om als ware het een mikadospel, maar dan met veel grotere stokjes. Dakpannen vlogen in het rond, dakbedekkingen raakten los en verzekeringsinspecteurs maakten overuren. 

Het is ook wel een beetje wat je verwacht van de zwaarste storm in vier jaar. Het bijzondere van zo’n enorme storm is dat hij elke keer andere herinneringen en inzichten achterlaat. Ik herinner me een winterstorm toen ik een klein jongetje was waardoor een boot het strand op werd geblazen.

De hele familie Winkel, acht personen sterk, wurmde zich in de auto en ging kijken. Nog indrukwekkender dan de boot vond ik de hoed die van het hoofd van een toeschouwer wegwaaide. Ik denk niet dat hij hem ooit terug heeft gezien.

Bij de vorige superstorm moest ik voor een afspraak naar Giethoorn. Ik had natuurlijk thuis moeten blijven, maar de plicht riep net te hard. Onderweg heb ik toen zeker tien omgewaaide vrachtwagens gezien. Dat reed niet echt lekker.

Wat blijft er hangen van Eunice? De constatering dat lang niet alle bomen recht zijn. Ik had er nooit zo op gelet, maar bij een rondje stormschade viel het me op hoeveel kromme bomen er staan. Met de nadruk op staan, want veel van de omgewaaide bomen waren juist kaarsrecht. Zou er een verband zijn?

En dan ‘de drie apostelen’, drie Wageningse bomen die al jaren flink uit het lood staan en waarvan ik denk dat ze ook zonder storm elk moment kunnen sneuvelen. Zij doorstonden ook Eunice. Alsof ze het eeuwige leven hebben. Toch komt hun einde met de dag dichterbij. Ooit waren ze ‘de twaalf apostelen’.