Daar lagen de artikelen. Eerst was het Trouw met ‘Het kat-en-muisspel tussen politie en ‘rennende’ studenten tijdens de avondklok in Wageningen’ en vijf dagen later kopte NRC: ‘95 euro is een prima prijs voor tien leuke avonden’.

Reportages in het holst van de nacht. Kan leuk zijn, zeker als het ook nog eens vernieuwend is. Maar aan het lezen van de haast identieke verhalen, waarin studenten vertelden hoe zij ondanks de avondklok nog wel eens vrienden bezochten, hield ik een ongemakkelijk gevoel over.

‘Rennen’ na de avondklok wordt er neergezet als een begrip onder Wageningse studenten. Dat doen zij graag, na een avondje gezelligheid. Onzin, zeggen de jongens en meiden die ik wekelijks spreek. Het gebeurt zelden en niemand vindt het leuk om voor de politie te moeten vluchten.

De studenten balen van de artikelen, waarin ze worden weggezet als recalcitrant en ongehoorzaam. Een volgende keer praten ze liever niet meer met de pers.

Want wat de verhalen in Trouw en NRC bovenal hebben opgeleverd: extra politietoezicht in het centrum van Wageningen. Tot zelfs drie patrouillerende voertuigen op donderdagavond. 

Twee jongens wilden zaterdagnacht om elf uur een krat bier halen bij een studentenhuis om de hoek. Ze kregen twee avondklokboetes. Op de heen- en terugweg.

De studenten hadden beter kunnen weten. De avondklok geldt voor iedereen. En toch begrijp ik ze wel. De oplossing ligt voorhanden: biedt ze een plek waar tot in de vroege ochtend genoeg drank en gezelligheid aanwezig is. Een kroeg bijvoorbeeld.