In een uitgerust hoofd volgen verschillende gedachten elkaar in een kalm tempo op, zoals een aap die rustig van boom naar boom slingert.

In mijn hoofd is het een voliére. Of, om bij de metafoor van de apen te blijven, een chimpanseeverblijf in een dierentuin waar het eten is uitgedeeld en ruzie is uitgebroken. Ik twijfel over een nieuw boekproject, ik moet morgen een zwaar gesprek voeren, en ik heb een vreselijk drukke week achter de rug. Ach, wie niet?

Wandelen is de beste remedie om weer orde te scheppen in mijn hoofd. In Malden parkeer ik mijn fiets bij Coffyn Koffiehuis en Branderij aan de Rijksweg, ik steek over, en loop de Elleboog op waar laatste plakken sneeuw liggen. Weinig dingen zijn aangenamer dan verse sneeuw. Niets is zo puur.

Je wilt erin gaan liggen, je hoofd erin steken, als kind wil je het oplikken. In de stad verandert de sneeuw al snel in donkergrijze smurrie, of, door de vele honden, in afzichtelijke gele papier-maché. Hier is de sneeuw nog wit.