Het ambacht is in opmars. De barbier, de bierbrouwer, de meubelmaker, de barista, de smid en de handwerker, het zijn steeds vaker mensen die ooit werden opgeleid voor de kantoortuin. Veel jonge mensen switchen van tikwerk naar handwerk. Ze hebben het gevoel de touwtjes opnieuw in handen te krijgen. Drie dertigers delen hun ervaringen:

Wie: Martijn Doets (37)
Was: pensioenconsultant
Is: ijsmaker
Bedrijf: IJsmanschap in Amsterdam

,,Ik wist niet wat ik wilde worden. Dus volgde ik maar een opleiding waar ik zoveel mogelijk kanten mee uit kon. Dat was de opleiding small business & retail management. Ik pluk overigens nu nog steeds de vruchten van die opleiding, het is algemene kennis waar je als ondernemer veel aan hebt. Na mijn opleiding heb ik tweeënhalf jaar door Azië gereisd. Rond mijn 27ste vond ik het welletjes en was ik klaar met niet-volwassen zijn. Ik kon via detachering een baan krijgen als pensioenconsultant bij pensioenuitvoerders. Ik heb er verschillende functies vervuld. Langzaam kwam er een kentering, toen financiële dienstverleners in een steeds kwader daglicht kwamen te staan. Tegelijkertijd ging het slecht in de sector. Het was haast onmogelijk om iemand blij te maken met mijn werk. Ik had inmiddels een huis, een kind en een eenzijdig cv met enkel ervaring in de financiële sector. Switchen betekende ergens onderaan opnieuw beginnen.

Altijd was ik al met eten bezig. Ik werd gegrepen door een boek van een Italiaanse ijsmeester. Het was fantastisch om het thuis te proberen. Na overleg met mijn vrouw, die net in verwachting was van onze tweede, besloot ik een opleiding in Bologna te gaan doen om daarna te kijken of ik daar mijn baan van kon maken.

Ik heb mijn zekerheden opgezegd. Een goed salaris, een auto van de zaak, maar het bleek de juiste beslissing. Zo veel geld heb je niet nodig om te leven. En dat eerste jaar heb ik snoeihard gewerkt, er was niet eens tijd om geld uit te geven. Alles is al een keer fout gegaan en ik heb veel geleerd. Het is zwaar, maar het voelt zo goed om voor jezelf bezig te zijn. Nu worden mensen blij van mijn werk. IJs maakt bij uitstek mensen vrolijk. Ik kies heel bewust voor natuurlijke ingrediënten. En als er dan kinderen zijn die jouw ijs het lekkerste vinden, dat is het mooiste dat er is.

Mijn motto is geworden dat er niks op je pad komt, maar dat je het zelf moet creëren.”

Wie: Marleen Vrieze (30)
Was: bedrijfsjurist
Is: yogalerares en ondernemer
Bedrijf: Yogasisters in Nijmegen

,,Het was mijn droom om bedrijfsjurist te worden. Ik heb rechten gestudeerd en ik zag het helemaal zitten. Toen ik het eenmaal was, dacht ik: oh my God, is dit het nou? Op papier had ik echt de beste baan. Ik kon reizen en verdiende goed. Maar het voelde niet goed. Ik dacht: als ik dit nog veertig jaar moet doen, hou ik het niet vol. Ik zat al snel tegen een burn-out aan. Ik at nauwelijks nog, op zondag moest ik huilen dat ik de volgende dag weer moest werken. Maar ik wist niet wat ik moest doen, want ik had een duur huurappartement in het centrum van de stad en het voelde alsof ik vast zat. In overleg met mijn ouders heb ik toch besloten mijn baan op te zeggen. Ik ben op reis gegaan en heb de yoga teacher-training gedaan. Die opleiding veranderde mijn leven. Snel kwamen de mogelijkheden om les te gaan geven. Dat groeide zo snel dat ik het inmiddels bijna net zo druk heb als in mijn tijd als bedrijfsjurist. Ik wist niet dat ik zo’n ondernemend typje was.

,,Ik was heel materialistisch. Ooit heb ik op een vakantie in Rome van mijn vakantiegeld een zonnebril van 450 euro gekocht. Eigenlijk was dat belachelijk. Nu ging ik van een hoog salaris naar niks. Ik heb natuurlijk heel veel geluk gehad dat ik geld van mijn ouders kon lenen. Inmiddels kan ik mijn huur en mijn dagelijkse kosten betalen. Veel extra’s nog niet, maar het gaat steeds beter. En het is belangrijker om goed in je vel te zitten en gezond te zijn dan om veel geld te verdienen.

,,Mensen vinden het knap dat ik de stap heb durven zetten. Maar ik vind het helemaal niet knap. Het was knap geweest als ik die baan als bedrijfsjurist vol had gehouden. Ik zie niet meer tegen de maandag op. Ik geef zelfs op zondag nog met een heel dikke knipoog een les bieryoga, maar dat voelt niet eens als werk. En dan moet je bedenken dat ik vroeger woest werd als ik in mijn weekend door mijn werk werd gestoord.”

Wie: Joost van Iersel (36)
Was: ambtenaar
Is: bakker
Bedrijf: Stadsbakkerij Stevig Brood in Woerden

,,Ik ben facility management gaan studeren, omdat ik niet precies wist wat ik wilde en met die studie kon je heel veel kanten op. Ik kon al snel aan de slag als ambtenaar bij de gemeente De Ronde Venen. Het was prima werk, maar ik wist dat ik er niet tot mijn 65ste wilde blijven werken. Ik heb in deeltijd de koksopleiding aan het mbo gedaan, omdat het koken me altijd goed beviel. Maar pas toen de gemeente moest bezuinigen en vertrekregelingen aanbod, heb ik de kans gegrepen om een outplacement te doen. Zo kwam ik bij het Bakery Institute terecht, waar de opleiding boulangerie me zo aansprak dat ik mijn baan heb opgezegd en dat ben gaan doen.

,,Het was zwaar, want in het begin gaat veel fout. Je begint weer op nul. Het is fysiek aanpoten in vergelijking met kantoorwerk. En je kunt je achter niemand verschuilen, brood bakken is een heel direct proces waar je resultaten direct zichtbaar zijn. De docenten waren positief, dat gaf me wel een duw in de goede richting. Toen ik bij een bakker in IJsselstein, zelf ook een carrièreswitcher, ging werken, begon het plezier te komen. Het klinkt raar, maar we konden samen uren over brood praten. Nu ik mijn eigen bakkerij heb, is het nog leuker. Het zijn mijn eigen keuzes en het geeft veel voldoening. Soms vinden mensen het stoer, maar dat is het niet. Ik heb er gewoon voor gekozen en ik heb geluk gehad met alle steun uit mijn omgeving. Mijn vrouw had een man zonder inkomen die ook nog eens regelmatig liep te klagen over alle strubbelingen die komen kijken bij een carrièreswitch. Aan haar en anderen heb ik veel te danken. De zekerheden van mijn bestaan als ambtenaar mis ik nog weleens, maar inhoudelijk mis ik niks. En het leuke is dat ik nu een stagiair van 50 heb, een oud-collega van de gemeente die twee dagen per week als bakker wil werken.” 

Lees de beste artikelen op het gebied van werk en carrière via onze wekelijkse nieuwsbrief!