Het kantoor: van gevaarlijk, potentieel ziekenhuisbevorderend tot normaalste zaak

Alles verandert, maar we zien het niet altijd. Ouder worden is daar een voorbeeld van. Als je elke dag in de spiegel kijkt, zie je niet dat je grijst, of plaatselijk kaal wordt, rimpels krijgt. Maar kom eens een vriend of vriendin tegen die je door corona anderhalf jaar niet gezien hebt. Ha!

Maar daar wou ik niet over schrijven. De verandering die me eerst niet en later ineens wel opviel, was er een op kantoor. Ik was er weer even en merkte plots hoe gewoon het wordt om er te zijn. Nog maar twee weken geleden schreef ik al een stukkie als ik overwoog om te gaan. Als ik dan geweest was, zat ik vol indrukken als na een eerste schooldag. Vandaag pakte ik thuis de fiets en groette tien minuten later op kantoor als alledag mijn collega’s. ‘Goedemorgen, jongens en meisjes.’ Alsof niet nog slechts een paar weken geleden kantoor verboden terrein was! Gevaarlijk, potentieel ziekenhuisbevorderend!

Nu liep ik naar m’n bureau, plugde de computer in en ging gewoon aan het werk. Tikken, vergaderen, vieze koffie drinken, praten met een collega. Die, toch nog een beetje in de sfeer van verbazing, vroeg: ,,Voel je je nu niet meer onveilig?’' Ik: ,,Ik mag dat niet meer van mezelf. Ik ben twee keer ingeënt, ook al is het met AstraZeneca. Als ik dan nog bang ben, kan ik niet meer gaan werken. Dit is ‘t.’'

Dat was dus best een momentje. Maar dat lieten we snel voorbijgaan. Er was werk. Tot ik op zeker ogenblik - en dat is ook een interessante verandering - besloot: wat ik nu nog moet doen kan ik net zo goed thuis doen. Beter misschien. Dus pakte ik de spullen in, groette de collega’s ‘tot later’ en fietste weer naar huis. Dat moeten we erin houden, hoor: wat op het werk moet doen we daar, en thuis wat beter daar gedaan kan worden.

Trouwens, weglopend, zag ik nog een verandering op kantoor zelf. We hebben her en der van die binnenbomen staan. Het heet niet voor niets een kantoortuin. Toen ik er op één vlak bij de uitgang afliep, realiseerde ik me: wow, die is gegroeid! Ja, wij denken misschien dat we anderhalf jaar hebben stilgestaan: maar zo’n boom, die trekt zich niks van corona aan.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl