Officier van justitie Ernst zit achter de grote boeven aan: ‘Ik mag er soms niet eens over praten’

Vind je zelf dat je een stressvolle baan hebt?
,,Niet direct. Er zijn veel banen die stress met zich meebrengen. Als bijvoorbeeld een chirurg een fout maakt, heeft dat grote gevolgen. Daarin zie ik toch wel een parallel met mijn werk. Wat ik beslis heeft grote impact op het leven van mensen. Ik kan iemand van zijn vrijheid beroven. Maar de worst nightmare van een officier van justitie is dat een grote boef toch op vrije voeten komt. Het is een hele verantwoordelijke baan. Maar of dat stress oplevert? Ik heb daar zelf niet zo vaak last van, maar ik beleef natuurlijk wel spannende momenten.” 

Maar je hebt het vast heel druk, dat kan ook stress opleveren.
,,We werken inderdaad heel hard en door corona nog harder. Ik heb een heel divers takenpakket, dat is druk, maar het geeft ook energie. Ik ben onder meer belast met de ondermijnende criminaliteit in Rotterdam. Deze stad heeft ook z’n Holleeders. Laatst hebben we nog 13 verdachten in en rond de Rotterdamse haven opgepakt. Ik stuur als zaaksofficier de politie aan, de onderzoeken vinden onder mijn gezag plaats. Ik bepaal met de teamleider van de politie de tactiek van het onderzoek en beoordeel de opsporingsmiddelen die gebruikt gaan worden. Het kan gebeuren dat ik uit bed gebeld wordt, ook in het weekend als ik piketdienst heb. Maar dat is gelukkig maar vier keer per jaar.”

_{De tekst gaat verder onder de vacaturetool}

Lig je weleens wakker van je werk?
,,Je moet emotioneel sterk in je schoenen staan als officier van justitie. Je kunt niet alles mee naar huis nemen, ook niet als het leed heel erg is. Een dokter kan zich ook niet zorgen blijven maken over alle patiënten. Dan kun je het werk niet doen, maar natuurlijk zijn er zaken die je raken.”

Mag je met je partner over de zaken praten?
,,Ik heb sowieso niet echt de neiging om mijn werk thuis te bespreken en soms zijn de criminele activiteiten zo geheim dat ik er niet eens over mag praten. Als ik iets wil delen, zoek ik collega’s op. Mentaal kan het best weleens zwaar zijn, maar de politiemensen hebben het vaak zwaarder te verduren. Zij staan toch dichter op het geweld en worden daar veel directer meer geconfronteerd.”

Er zijn vast wel zaken die je zijn bijgebleven.
,,Die zitten er altijd tussen. De onderwerpen die bij mij nu de hoofdrol spelen, drugs en criminele bendes, raken me minder. Toen ik me nog bezighield met slachtofferzaken, had ik dat veel meer. Tijdens de zaak die in de volksmond bekend is geworden als de Pernisser martelmoord, had ik intensief contact met de ouders van het slachtoffer. Ook de zaak waarbij een taxichauffeur ernstig mishandeld werd zal mij altijd bijblijven. Helaas heb ik die zaak niet tot een goed eind weten te brengen. We hadden een verdachte maar kregen het bewijs uiteindelijk niet rond. Dat heeft mij nog lang beziggehouden.” 

Dat klinkt allemaal best zwaar. Heb je ook mooie herinneringen?
,,Jazeker. Ik schrijf elke dag met een pen die ik van een slachtoffer heb gekregen, een verpleegkundige die overvallen werd door een inbreker toen ze alleen thuis was. Pas vele jaren na die gebeurtenis vonden we een dna-match en kon de dader worden veroordeeld. Hierdoor kreeg de verpleegkundige haar leven weer terug. Om mij te bedanken gaf ze me een pen cadeau. En ik spreek een van de slachtoffers van de Inn & out-zaak nog steeds. Ze liep tijdens de drievoudige moord in haar café een dwarslaesie op. Het is een hele sterke dame, ze wil nu zelf officier worden en heeft onlangs stage bij ons gelopen. Dat vind ik ontzettend mooi.”

Wat maakt je werk nog meer mooi?
,,Dat ik iets kan doen met de dingen waar ik me over opwind. Bijvoorbeeld het gedrag dat je ziet bij de georganiseerde criminaliteit. Die gasten hebben bewust voor het criminele pad gekozen en ze hebben vaak een hele onverschillige houding ten opzichte van de samenleving. Daar kan ik heel slecht tegen. Ze interesseren zich absoluut niet voor het collectief. Ze dragen hun leefstijl zelfs uit en hebben Louis Vuitton-brandblussers in huis hangen. Dat pikt de jeugd ook op. Daar kan ik me echt boos om maken. Je maakt samen de samenleving. We zouden de mensen die het wel goed doen moeten belonen, van hen moeten we het hebben. Niet van de lui die een lange neus maken tegen mensen die ’s ochtends naar hun werk gaan en belasting betalen.” 

Wat doe je om die gekkigheid en ellende van je af te schudden?
,,Ik sport vijf keer in de week: fitness, hardlopen, tennissen. Daar maak ik echt tijd voor. Het hoeven geen uren achterelkaar te zijn, driekwartier is ook prima. Als ik dit niet doe, gaat het niet goed met me.”

Dit was aflevering vier in deze reeks. Lees hier alle interviews met werkenden in stressvolle banen.

Bekijk hieronder alle video's van AD Werk: