De rosse grutto, geringd als  4BBRW, vertrok op 16 september vanuit de Amerikaanse staat Alaska. Daar had het dier zich twee maanden lang tegoed gedaan aan mosselen en wormen. Elf dagen later streek hij neer in een baai bij Auckland in Nieuw-Zeeland. Onderweg haalde hij soms wel snelheden van bijna 90 kilometer per uur. Het vogeltje droeg een harnas met zender zodat onderzoekers zijn route konden volgen.

De mannetjesgrutto vloog samen met vier andere grutto's. ,,Ze lijken te weten waar ze zich op de wereld bevinden", zei Jesse Conklin van het Global Flyway Network. ,,We kunnen het niet echt verklaren, maar ze lijken bijna een kaart in hun hoofd te hebben." Hij legt uit dat de rosse grutto's dagen achtereen over open water van oceanen vliegen. ,,Er is dan helemaal geen land. Daarna komen ze boven Nieuw-Caledonië en Papoea-Nieuw-Guinea, waar nogal wat eilanden zijn. Het lijkt er echt op dat ze land beginnen te spotten en denken: ‘Oh, ik moet beginnen met wijken, anders mis ik Nieuw-Zeeland’.”

Het Global Flyway Network is een samenwerkingsverband van wetenschappers die vogeltrektochten bestuderen, onder andere met de Nederlandse Vogelbescherming. De rosse grutto leeft in bepaalde jaargetijden ook in de Nederlandse Waddenzee.

Volgens Conklin is de bouw van de grutto vergelijkbaar met een straaljager en kan hij daarom zo ver vliegen. ,,Hun lange puntige vleugels en strakke lichaam maakt ze aerodynamisch." De windstroom boven de oceaan verklaart waarschijnlijk hoe de vogel de tocht kan volhouden. Vermoedelijk eet de grutto onderweg niet.

In september vielen er in het zuidwesten van Amerika nog duizenden trekvogels uit de lucht: