Het was wel een dingetje van de adel. De boekjes heetten dan ook ‘alba amicorum’, Latijn voor ‘albums van vrienden’. Ze gingen van hand tot hand en er werd actief in gekrabbeld en getekend. ,,Vermoedelijk werden ze tijdens bezoekjes uitgewisseld, en soms uitgeleend voor een tekening.’’

Die uitwisseling gebeurde vooral binnen het eigen netwerk, als een soort vriendenlijst avant la lettre. Reacties waren dan vaak kort: een vraag, een compliment, een verwijzing naar wat er in de buitenwereld gebeurde. Reinders: ,,'Heeft een relatie met', daar hadden ze ook trucjes voor. Echt vergelijkbaar met wat wij nu doen op sociale media.’’

De boekjes vormen voor Reinders de bron om het leven van jonge vrouwen van de adel te beschrijven. Het zijn persoonlijk bronnen, die daar meer over zeggen dan bronnen als testamenten en huwelijkscontracten. Vrouwen lieten bovendien weinig sporen na in het openbare leven. Studeren en werken was toen nog voorbehouden aan mannen.

De onderzoeker ontdekte dat de meisjes met blauw bloed niet zo saai waren als soms werd gedacht. Het ouderwetse beeld dat ze alleen maar een beetje verwend mooi zitten te wezen in een villa of kasteel, is volgens haar niet juist. De meisjes spraken meerdere talen, reisden veel en runden vaak een heel adellijk huis. ,,Mensen dachten dat ze saai waren, maar ze zijn juist heel levendig.’’

De vriendenboekjes waren volgens Reinders wel een beetje een hype, die duurde ongeveer tot het jaar 1640. ,,Je ziet dat dochters het op een gegeven moment niet meer overnamen van hun moeders.’’

Wie meer wil meten over het leven van de adellijke meisjes van toen, leest het boek De mug en de kaars. Reinders beschrijft hierin de leefwereld van de jonge vrouwen, hoe ze met liefde omgingen en waar ze zich mee bezig hielden. Het viel niet mee om de meisjes tot leven te brengen. ,,Je moet je voorstellen dat je een Facebookpagina hebt en op basis daarvan iemand moet beschrijven.’’