De klasse van Frankrijk of de vechtlust van Kroatië?

Frank Renout: Ik bekeek de halve finale van Frankrijk tegen België in een klein buurtcafé in oost-Parijs. En daar zag ik waarom Frankrijk het verdient om morgen te winnen.

In het café is normaal gesproken plaats voor zo'n vijftig mensen, maar de noord-Afrikaanse eigenaar met z'n korte broek en blauw-wit-rood-geschilderde wangen was erin geslaagd om op bankjes zo'n honderd mensen te accommoderen. Op het terras voor het café zaten nog eens vijftig kinderen, tieners, volwassen en ouderen, getooid met pruiken en sjaals en strepen op hun wangen in de Franse driekleur. Op het trottoir stonden nog eens honderd buurtbewoners zich te verdringen om maar de bal te kunnen volgen op de tv-schermen die overal hingen.

Naast me stond een zwarte jongen die me op de schouder sloeg toen Frankrijk scoorde, achter me stond een blanke jongen die hartstochtelijk 'putain!' riep, elke keer dat Giroud weer misschoot, voor me stond een meisje met een wollen muts in de vorm van een haan - hét nationale symbool van Frankrijk - en daarachter stond een oude meneer met een wandelstok die gewoon genoot van de wedstrijd en van alle oude en jonge supporters om hem heen.

Natuurlijk, we zijn het er allemaal over eens dat Frankrijk op dit toernooi geen goudomrand voetbal speelt. Maar hier, in dit café in oost-Parijs, stond één Frankrijk. Samen, amicaal, elkaars handen schuddend en kussend en - toen die ene goal viel - bier gooiend over elkaar. Jong en oud, blank en zwart.

,,Emoties die gedeeld worden, verbinden mensen, of het nou om een familie gaat of een land'', zei een Franse psycholoog. En dat kan Frankrijk nu zo goed gebruiken. Met z'n blanke elitaire Parijs en z'n zwarte banlieues. Keeper Hugo Lloris werd geboren in het chique Nice, aanvaller Kylian Mbappé speelde als jochie in de arme Parijse voorstad Bondy.

Frankrijk, dat diepe wonden heeft na drie jaar van terreuraanslagen. Frankrijk, waar werknemers van Air France hun directeuren letterlijk de kleren van het lijf scheuren. Frankrijk, waar de bevolking politici massaal wantrouwt en waar de werkloosheid alleen met een slakkengang lijkt te kunnen dalen.

Dat Frankrijk kan saamhorigheid zó goed gebruiken - al is het maar voor even. Een gewonnen WK, wat glazen bier die over de massa worden uitgegooid, en een paar dagen van nationale eensgezindheid. Gun het ons.

*Hup blauwen!

Wessel Penning: Eerst het pijnpunt. Bij al het blije Kroatische vlagvertoon in de stadions moet ik helaas ook altijd even denken aan het rood-witgeblokte nationalisme dat samen met rivaliserend Servisch patriottisme eind vorig eeuw een hele regio in een oorlog stortte. Het gevolg: 140.000 doden, onder hen tienduizenden Kroaten. Wie een begraafplaats bezoekt in Zagreb, Split of waar dan ook, ziet aan de jaartallen op de rijen zwarte grafstenen dat de oorlog een flink deel van de generatie 1955-1975 heeft weggevaagd. Iedere speler van het huidige Kroatisch elftal verloor in die burgeroorlog wel een vader, moeder, oma, opa, oom, tante, neef of nicht. Iedere speler weet welke gruwelijkheden zijn gebeurd. Bijna iedereen is belast met een vijandsbeeld dat nog generaties lang in stand zal blijven.

Maar wat een volk.

Overlevers zijn het, de Kroaten. Levensgenieters ook. Bot en warm, ze zijn het allebei. Je kunt bij een stoplicht gemakkelijk ruzie krijgen met zo'n ongeschoren testosteronbom in z'n waggie, maar kijk er niet van op als je drie minuten later, wanneer alles is uitgepraat, een zoen krijgt van dezelfde snuiter.

Genieten van het leven, de Kroaten moeten wel. De overheid is corrupt, de economie meestal van de kaart en het meeste geld zit bij foute rijken, dus dan maak je gebruik van wat je wel hebt. De zon. De zee. Het eten. De sport. De enorme passie voor dat waar jij bij hoort, je land, je club, je stad, je dorp of je familie.

De liefde voor hun land zette Kroatische sporters al vaker aan tot grootse prestaties. Goran Ivanisevic won zo Wimbledon. De handballers, waterpoloërs, basketballers en nu dus ook de voetballers uit Kroatië behoren tot de besten van de wereld. Vier miljoen inwoners en dan de WK-finale halen, het kan eigenlijk helemaal niet.

Maar zij doen het gewoon.

De onverschrokkenheid van het team tijdens dit WK, en de enórme blijdschap na de zeges, komen ook voort uit het nog verse verdriet over de burgeroorlog. De boosheid over het grote onrecht dat hen is aangedaan is hun benzine.

Maar denk nu niet dat dit, de sport, de eventuele wereldtitel, alles is, heilig of zo. Welnee, voor de Kroaten is hun prachtige, helderblauwe zee - more! - veel belangrijker. Daar gaan ze de komende weken zoals elke zomer allemaal naartoe. Om te zwemmen, te eten, te drinken, te zingen en te dansen. Wereldcup of niet, het leven zal goed zijn.

Maar toch, voetbalgod, geef hen die cup. Als eerbetoon aan hen die vielen en aan hen die zo hebben geleden, zo kort geleden nog maar.

*Vooruit vurige krijgers!