Applaus voor Wiegman bij uitschakeling? Ik gok van niet

Door Daniël Dwarswaard

Toen Leicester City het onmogelijke presteerde en in 2016 kampioen van de Premier League werd, kreeg succestrainer Claudio Ranieri langdurig applaus vanuit de perszaal. De Engelse journalisten vonden dat het wel moest kunnen: een eerbetoon aan de olijke Italiaanse coach die net een wonder had verricht. Ze waren hem ook dankbaar voor alle grappige en spitsvondige teksten die hij dat beklijvende seizoen met het journaille had gedeeld.

Marco van Basten kreeg ooit ook applaus toen hij als trainer van Ajax een Italiaanse perszaal binnenkwam. Dat was toen de Amsterdammers in 2009 op bezoek gingen bij Fiorentina. Een dag voor de wedstrijd bij het perspraatje toonde de Italiaanse pers hun respect voor de grootheid die Van Basten daar nog altijd is. Van Basten reageerde gepast, hij nam de tijd om in vloeiend Italiaans hen stof voor die tientallen sportpagina’s te geven.

Tijdens dit toernooi kreeg er óók een coach applaus. Sterker nog, ik maakte het zelf mee in het bedompte perskamertje van het Roazhon Park in Rennes. Japan was net op een wrede manier uitgeschakeld door de Leeuwinnen. De Aziatische vrouwen waren veel beter en werden op zijn Hollands gezegd ‘genaaid’ met een onterechte strafschop in de laatste minuut.

Bondscoach Asoko Takakura zat uiterst kalm achter haar microfoon en beantwoordde bedeesd de vele vragen van het Japanse journaille. Het hield maar niet op. Terwijl de temperatuur elke minuut een graad steeg, bleven de vragen komen. Toen het einde eindelijk daar was, gingen een paar Japanse verslaggevers staan. Ze applaudisseerden voor ‘hun’ bondscoach. Takakura knikte beleefd.

Mooi om te zien hoe de cultuurverschillen tussen Azië en Europa óók doorwerken in de verslaggeving rond een nationaal team. Zou de Nederlandse bondscoach Sarina Wiegman zaterdag ook applaus krijgen van de vaderlandse pers als de Leeuwinnen worden uitgeschakeld door Italië? Ik denk dat ik het antwoord al weet.