Martens schiet Oranje met late strafschop naar kwartfinale WK

Door Daniël Dwarswaard

O wat wankelde Nederland in de laatste minuten. Steeds kwamen ze weer, die handige Japanners. In de tengere lijven nog steeds zoveel energie. Precies hetgeen Nederland zo miste in het slot van meeslepende achtste finale. Weg was het prima spel van de eerste helft. Het werd overleven in plaats van domineren. Maar toen was daar in de laatste minuten een handsbal van Japan in het zestienmetergebied. Lieke Martens bleef koel en maakte haar tweede van de avond. Het gefluit van de vele Japanners bracht haar niet van de wijs.

Het was wennen voor de speelsters van Oranje. De eerste drie wedstrijden van dit WK lag er een Oranje gloed over de stadions waarin de Leeuwinnen speelden. In het klassieke Roazhon Park van Stade Rennes ‘slechts’ 2000 fans uit Nederland. De opwinding bij Japanse aanvallen was groter als bewijs van de aanwezigheid van vele Aziatische fans.

Wat zij te zien kregen? Het beste spel van Oranje tot nu toe dit toernooi voor rust. In balbezit welteverstaan. Want tegen de behendige Japanners had Nederland het defensief heel zwaar. Een waarschuwing middels een schot op de paal was niet genoeg. Vlak voor rust maakte Japan namelijk, natuurlijk na een aanval over de grond, de 1-1. Yui Hasegawa deed het, een idool in het Aziatische land dat wild is van vrouwenvoetbal.

Oranje was juist zo perfect begonnen. Uit een corner van Sherida Spitse maakte Martens behendig de 1-0. ‘Eindelijk’ zij ja, na een tamelijk kleurloze reeks wedstrijden in de poulefase. Twee jaar gelanceerd als beste speelster van de wereld, maar daarna nooit meer zo onbevangen spelend als tijdens haar grandioze en gracieuze optredens tijdens het gewonnen EK van 2017 in eigen land. Ze nam gisteren revanche.

Net als Spitse. De recordinternational van Oranje die vooral na de eerste wedstrijd van dit toernooi zo bekritiseerd met die vertragende factor als grootste verwijt. Bondscoach Sarina Wiegman verdedigende haar meest ervaren speelster die tegen Japan prima speelde. Ook door haar voor de groepswedstrijd tegen Canada pontificaal in de persconferentie neer te zetten. Alleen basisspeelsters kunnen daar voor een wedstrijd aanschuiven. Of het een statement van de coach was? Dat moest de Nederlandse pers maar vooral zelf invullen.

Een statement wás het. Wiegman is geen coach die een team waaraan ze maanden zo niet jaren heeft gesleuteld, plotseling omgooit. Daarom kreeg Stefanie van der Gragt, hersteld van een knieblessure die ze dit WK opliep, ook weer een basisplaats in het centrum van de verdediging.

De veelbelovende start van Nederland kreeg geen vervolg. Veel moeizamer werden de aanvallen. Steeds onrustiger en onnauwkeuriger het spel. Met Shanice van de Sanden als zwakste schakel. De rechtsbuiten kwam als de ster binnen tijdens de voorbereiding op dit toernooi. Vooral door de gewonnen Champions League met haar club Olympique Lyon. Ze vertelde na een weekje Ibiza weer helemaal okselfris te zijn. Maar juist die vorm toont ze dit toernooi allerminst. Haar wissel ruim twintig minuten voor tijd was logisch en terecht. Zeker met de wetenschap dat invaller Lineth Beerensteyn dit WK al een paar keer beslissend is geweest.

Werd het spel er beter van? Nee, zeker niet. Oranje was de controle die het eerder toch echt had kwijt. Levensgevaarlijk werden de uitbraken van de vlugge Japanners. Wat heet. Tien minuten voor tijd kwamen ze weer. Nederland zwijnde omdat Hina Sugita op de lat pegelde. Daarna redde ook Sari van Veenendaal nog een keer. Maar toen was daar weer Martens.