De lupine kun je het beste zelf zaaien en nu is het moment

Wij lijden aan een soort Madurodam-syndroom. Alles in de tuin moet kleiner. Er bestaat angst voor grote planten. Nu weet ik wel dat de gemiddelde tuin steeds kleiner wordt. Waarom zouden planten dan ook niet kleiner mogen worden? Toch denk ik dat het een misvatting is om in een kleine tuin kleine planten te zetten. Je maakt meer indruk met drie welgekozen grote planten dan met dertig kleintjes.

Ook de lupine is ten prooi gevallen aan het Madurodam-syndroom. Vroeger was de lupine een statige plant met een bloemstengel van een meter lang. Nu koop je dwerglupinen die vermarkt worden onder de naam ‘Gallery Mixture’. Het grappige van deze dwergen - nu ja, dwergen, ze worden nog altijd ruim een halve meter hoog - is dat de bloemen even groot zijn als die van de klassieke lupine. Alleen de bloemstengel is korter, alsof iemand hem heeft ingekort.

Nog niet zo lang geleden zaaide je lupinen, maar in onze gemaksmaatschappij gaan ook tuincentra graag met de mode mee door volwassen lupineplanten in een grote pot in volle bloei te verkopen. Nog een paar jaar, en je hoeft ook niet meer met planten te slepen. Dan krijg je ze thuisbezorgd. En, wie weet, ook nog geplant. Voor de leverancier is zo’n dwerglupine in een pot wel handig: hij valt niet om bij het minste geringste windvlaagje.

Lupinezaden kiemen onregelmatig, dus wanhoop niet als na twee weken nog niet alle plantjes boven staan. Zet de perspotjes buiten. En geef iedere dag water, want hoe kleiner het potje, hoe sneller het uitdroogt. Plant de jonge planten met potje en al uit als ze 10 centimeter hoog zijn.

In het Gallery-mengsel krijg je gemengde kleuren, van lichtgeel tot kobaltblauw en donkerrood. De bloem van een lupine is mooi, maar mooier nog is de regendruppel die na een bui als vloeibaar zilver middenin een blad blijft liggen.