Op de volkstuin kom je hem nog wel tegen: rabarber. Uit de siertuin is deze groente, die in Engeland tot het fruit wordt gerekend, verdwenen. Toch begon de pronte pol daar, in die siertuin, zijn carrière als tuinplant.

Rabarber was vijftig eeuwen geleden al bekend. De Chinezen gebruikten de wortels en de bladstelen als laxeermiddel. De plant, die in het wild op de toendra van Siberië groeit, werd tegen het einde van de middeleeuwen in Europa ingevoerd. Als sierplant. Totdat de Britten rond 1600 ontdekten dat je rabarber ook kon eten. 

Het duurde nog een paar honderd jaar voordat elk Engels gezin de zondagse lunch besloot met een bakje rhubarb crumble. Een verraderlijk gerecht: de knapperige korst koelt snel af, maar als je een hap neemt, verbrand je je mond aan de gloeiende rabarberbrij die eronder schuilt.

Rabarber is terechtgekomen in de hoek van de vergeten groenten, maar beleeft nu een bescheiden comeback. De plant past ook uitstekend in het concept van de eetbare tuin: mooi om naar te kijken en nog lekker ook. Oktober is een goede maand om rabarber te planten.

De plant heeft reusachtige geschulpte bladeren en kleurige rode stengels. De bloemknop zit verborgen in een stevig omhulsel waarvan het openbarsten te vergelijken valt met het breken van geboortevliezen: de knop scheurt open en baart een imposante, vertakte, witte bloemtros.

In handleidingen staat altijd dat je die bloemknop uit de plant moet breken, omdat bloei de plant zou verzwakken. Onzin. Rabarber valt niet te verzwakken, want de plant is nauwelijks dood te krijgen. Mits je hem verwent natuurlijk, met veel water en mest. Stikstofrijke mest, al staat stikstof op het ogenblik in een kwade reuk. Gewone compost is ook goed.

Hij past uitstekend in de eetbare tuin: rabarber. De pronte pol beleeft een bescheiden comeback.