1. Wie had er nu ooit gedacht dat de jongere generaties vrouwen opnieuw de straat op moeten?
    PREMIUM
    Column Wouke van Scherrenburg

    Wie had er nu ooit gedacht dat de jongere generaties vrouwen opnieuw de straat op moeten?

    Er stond een vrouw op de Dam en ze blies de Taptoe. Nederland herdacht de doden en dacht aan de doden die nog zullen vallen. De blonde vrouw in uniform met haar trompet op een doodstille Dam was voor mij ook een saluut aan de vele verzetsvrouwen die een heldenrol vervulden in de Tweede Wereldoorlog en tot voor kort, zelfs tot aan de dag van vandaag, vooral werden beschouwd als een soort secretaresses van de verzetsmannen.
  3. Mijn visie op de Oranjes veranderde allang voor de inmiddels tot vervelens toe beschreven incidenten met Willem-Alexander en Máxima
    PREMIUM
    Column Wouke van Scherrenburg

    Mijn visie op de Oranjes veranderde allang voor de inmiddels tot vervelens toe beschreven incidenten met Wil­lem-Alexan­der en Máxima

    De zon scheen, er werd gedanst, gedronken, gezwaaid met vlaggen, de Oranjes gingen all out, het land feestte. Ik dacht aan ooit. De laan waar ik als kind woonde werd herdoopt in ‘Prinsesselaan’; voor een geliefde buurvrouw (oorlogsweduwe) aanleiding om op bittere toon te vertellen dat alles wat Oranje heette geen respect of vlagvertoon verdiende. Wilhelmina, zei ze, vluchtte halsoverkop naar Engeland en liet ons allemaal in de steek.

Columns

Net binnen

  2. De waanzin is onze huiskamers binnengekomen
    PREMIUM
    column wouke van scherrenburg

    De waanzin is onze huiskamers binnengeko­men

    De gruwel van de oorlog komt uur na uur binnen in onze huiskamers. We zien beelden van brandende gebouwen, de vernietiging van het historische centrum van Charkov, de burgers die voor Russische tanks gaan staan in een vergeefse maar ongelooflijk dappere poging hun woonwijken te behoeden voor invasie, de stromen wanhopige vluchtelingen, de behandeling van in Roemenië studerende of vanuit Afghanistan gevluchte mensen voor wie de grenzen potdicht blijven.
  4. Man on the moon: Hugo de Jonge kondigde doelen aan waarvan hij wist dat die onhaalbaar waren
    PREMIUM
    column wouke van scherrenburg

    Man on the moon: Hugo de Jonge kondigde doelen aan waarvan hij wist dat die onhaalbaar waren

    Ze weigerden de hulp van een psycholoog, ze hielden elkaar vast want een buitenstaander zou de hel waarin ze dag en nacht werkten nooit kunnen begrijpen. Een zin in het aangrijpende boek van de Belgische auteur Chris de Stoop over het lijden van personeel en bewoners in verpleeghuis Hemelrijck toen corona en de dood stiekem binnenslopen en de verzorgers zich letterlijk stuk werkten uit liefde voor ‘hun’ mensen.
  4. Hoe politici en burgemeesters het respect voor de regels uit het raam kieperden
    PREMIUM
    Column Wouke van Scherrenburg

    Hoe politici en burgemees­ters het respect voor de regels uit het raam kieperden

    Het motto van Ruttes vierde kabinet had ‘na ons de zondvloed’ moeten zijn in plaats van ‘omzien naar elkaar’. De vele miljarden die deze coalitie uitgeeft aan vooral stikstof en klimaat jagen de staatsschuld op tot ongekende hoogte, berekenden het Centraal Plan Bureau en een aantal gerenommeerde economen. Een staatschuld die nota bene op het bord van de volgende generaties terechtkomt.
  1. De twee blije eieren Mark en Hugo die riepen dat we nog even die laatste hobbel moesten nemen en dan wachtte de verlossing
    PREMIUM
    column wouke van scherrenburg

    De twee blije eieren Mark en Hugo die riepen dat we nog even die laatste hobbel moesten nemen en dan wachtte de verlossing

    Wat een ellende. Weer een soort lockdown. Zes maanden geleden liepen mijn lief en ik juichend de Doetinchemse sporthal uit, de tweede Pfizerprik in onze armen. Zo, zeiden we innig gelukkig, over twee weken is het voorbij met angst en isolement, we kunnen weer gaan leven, zij het natuurlijk wel voorzichtiger dan voor corona want we beseften dat het virus de wereld nog lang niet uit was.
  3. Een koffertje met een zware schuld aan onze kinderen en kleinkinderen
    PREMIUM
    column wouke van scherrenburg

    Een koffertje met een zware schuld aan onze kinderen en kleinkinde­ren

    En daar stond ze dan. Met het klimaatkoffertje en een glimlach. Alsof er iets moois in dat koffertje zat, showde staatssecretaris Dilan Yeşilgöz voor een batterij fotografen donderdag de Klimaatnota, waarin vooral slecht nieuws stond. De Raad van State, met vernietigend commentaar, en het Planbureau voor de Leefomgeving hadden het uitgerekend, ons land haalt de klimaatdoelen van 2030 niet.

Webwinkel

  1. Een minderheidskabinet? Ik raak er langzamerhand van overtuigd dat we op weg zijn naar nieuwe verkiezingen
    PREMIUM
    column wouke van scherrenburg

    Een minder­heids­ka­bi­net? Ik raak er langzamer­hand van overtuigd dat we op weg zijn naar nieuwe verkiezin­gen

    Ze zijn er nog, zeldzaam maar toch, politici die met hart en ziel zijn toegewijd aan de democratie en aan een integer bestuur. En de VVD’er die daar een lichtend voorbeeld van is, heet Johan Remkes. De man die scherp adviseerde over de stikstofcrisis, die de politieke affaires in Den Haag en Limburg wist te beëindigen, die maar niet toekomt aan het leven van een pensionada omdat hij steeds weer nodig blijkt en steeds weer beschikbaar is.

Meest gelezen

Meest gedeeld