,,Het land was het gastland, zodoende was het voor Maleisië echt een prestigeproject. Er werd waanzinnig veel geld in gepompt, met nieuwe stadions, wegen et cetera. Maar dit was voor de bond op langere termijn financieel niet vol te houden. Dus werd ik er na het toernooi uitgegooid, dat wist ik ook van tevoren. Eigenlijk is vier jaar voorbereiding ook te kort om echt wat te kunnen presteren op zo’n toernooi. Het was desondanks een kans die ik één keer in mijn leven zou krijgen. Dus nee, getwijfeld heb ik niet.”

,,Ik zat al jaren professioneel in het hockey, ik heb de sportopleiding cios gedaan. Er kwam via de hockeybond een vraag voor een bondscoach in Maleisië. Ik reageerde, maar hoorde vervolgens een tijdje niets. Een bekende van mij zat daar voor zijn werk, en die heb ik toen gevraagd of hij in contact kon komen met de mensen van de bond. Toen ben ik rechtstreeks met Maleisië gaan onderhandelen, met toestemming van de hockeybond hier. Het ging tussen mij en twee anderen, maar ze kozen mij vanwege de goede naam van het Nederlandse hockey.”

,,Er zijn geen woorden voor het moment dat je het stadion in loopt tijdens de openingsceremonie met negentigduizend mensen op de tribune die compleet uit hun plaat gaan. Het is een ongekend gevoel van blijdschap. Het leverde me vriendschappen voor het leven op. Ik heb nog steeds goed contact met de speelsters van toen. Het mooiste was dat ze zeiden: we snappen nu wat je bedoelde met dat we er de rest van ons leven profijt van zouden hebben. Zo’n toernooi staat toch mooi op hun cv, en ze weten wat keihard werken is. De omstandigheden waarin we trainden waren zwaar, mensen schrokken ook wel als ze mij in die tijd zagen.”

,,Het liefst had ik er nog zo’n avontuur achteraan geplakt. Ik was na de Spelen al helemaal rond met Ierland, maar mijn schoonmoeder werd toen ernstig ziek. Toen we teruggingen, heb ik ook even afstand genomen van het hockey. Aan het ‘ja, maar’ stoor ik mij ontzettend, dat weerwoord van spelers hoor je in het buitenland niet. Ga nou eerst eens doen wat ik zeg, dan kunnen we er daarna over praten. Dat vindt de groep hier bijvoorbeeld ook niet leuk, zo’n eigenwijze trainer die op wat tenen gaat staan. Maar het is wel nodig om ze even uit hun comfortzone te halen en het potentieel eruit te krijgen.”